سلام ای نازنین مادر

سلام.... ای.... نازنین مادر
سلام.... ای.... سوره‌ی کوثر
سلام.... ای.... دخت پیغمبر
سلام.... ای.... یاور حیدر
----
مادر خوب و مهربونم
ستاره‌ی هفت آسمونم
برخیز و حال من نظر کن
تا صبح کنار تو میمونم
----
میخوام برات روضه بخونم
روضه‌ی کربلا و مقتل
روضه‌ی رفتن به روی تل
روضه‌ی رگهای بریده
روضه‌ی قامت خمیده
-----

میخوام برات روضه بخوانم
روضه‌ی اشک و خون دیده
روضه‌ی انگشت بریده
روضه‌ی سینه‌ی شکسته
روضه‌ی حنجره بریده
-----

میخوام برات روضه بخونم
روضه‌ی ماه و ماهپاره
روضه‌ی طفل شیرخواره
روضه‌ی کودک سه ساله
روضه‌ی گوش و گوشواره

----

معرفی کانالها

آدرس جدید وبلاگ

.

jannaat.ir

اشعار شهادت حضرت زهرا (سلام الله علیها) در کانال ایتا:

eitaa.com/jannat_alzahra

اشعار مربوط به امام حسین و اصحاب و فرزندان (علیهم السلام) در کانال ایتا:

eitaa.com/jannat_alhossain

شام سیاهِ من سحر ندارد

شام سیاهِ من سحر ندارد

بابا  زحال من  خبر ندارد

عمه خبر بده به بابای من

رقیه ات عمری دگر ندارد

عمه خدا یار و نگهدار تو

عمه دگر درد سرت کم کنم

گریه ی وقت سحرت کم کنم

عمه رَوم تا که دگر ضربه ی

لگد به روی  کمرت کم  کنم

عمه خدا یار و نگهدار تو

عمه بگو زین نفس آخرم

عمه بگو پدر  بیاید  برم

به روی زانو بنشاند  مرا

بوسه ی آخر بزند بر سرم

عمه خدا یار و نگهدار تو

عمه دلم  تنگ  برای  پدر

مرغ دلم کرده هوای  پدر

عمه بگو این دل کوچک من

تنگ برای بوسه های پدر

عمه خدا یار و نگهدار تو

عمه بگو رقیه ات خسته شد

بال و پرش زخمی و بشکسته شد

عمه  بگو  جانب  من بر پدر

دیده ی من زهجر او بسته شد

غرق گناه آمده ام یاحسین

غرق گناه آمده ام یاحسین
روى سیاه آمده ام یاحسین

فطرس پرسوخته ى این درم
تازه به راه آمده ام یاحسین

از همه جا رانده و درمانده ام
من به پناه آمده ام یاحسین

نیست در این کوى، فقیرى چو من
بر در شاه آمده ام یاحسین

دل به غم تو که گرفتار شد
خواه نخواه آمده ام یاحسین

مادرتان داده اجازه که من
منزل ماه آمده ام یاحسین

نزد تو تنها نه، که همراه با
خِیل گواه آمده ام یاحسین

سوى حرم خانه مستبشران
با غم و آه آمده ام یاحسین

من ز سلامى به سلامت شدم
با تو به جاه آمده ام یاحسین

از همه مخلوق سرآمد شدم
نامه بر آل محمّد شدم

دلم شد از اسیری پاره پاره

دلم شد از اسیری پاره پاره

درونم آتشی شد پر شراره

دو چشمم تار شد از لحظه ای که

به چوب خیزران کردم نظاره

 

به مقتل دیدم آخر پیکرت را

به روی نیزه ها دیدم سرت را

ولی این طشت زر با چوب دشمن

ربوده صبر زینب خواهرت را

 

 

یادم نمیره،مصیبتای کربلا

 

یادم نمیره،مصیبتای کربلا

یادم نمیره،اسارت تا شام بلا

یادم نمیره،سر بابام رو نیزه ها

یادم نمیره،به ما زدن سنگ جفا

 

برای من سخت تر

از کربلا،شام بود

مصیبتش بیشتر

از کربلا،شام بود

 

اونجا مَردُم به دور ما حلقه زدن

شادی میکردن و همه میرقصیدن

مارو به همدیگه نشون میدادن و

مسخرمون میکردن و میخندیدن

 

امون از دیده ی عوام

امون از مجلس حرام

امون از شام ای امون از شام

 

بند دوم

 

یادم نمیره،زخم زبون،کنایه ها

یادم نمیره،سیلی زدن به دخترا

یادم نمیره،سر بابام رو زیر پا

یادم نمیره،نگاهشون به معجرا

 

یادمه که بستن

به دست و پام زنجیر

با طعنه میکردن

ماهارو هی تحقیر

 

مونده هنوز روی تنم کبودیا

که یادگاری از غم اسارته

زدن با تازیونه من رو بین راه

مثه بابام تنم پر از جراحته

 

امون از سنگ روی بام

زخمام نداره التیام

امون از شام ای امون از شام

 

بند سوم

 

یادم نمیره،بزم یزید بی حیا

یادم نمیره،جام می و طشت طلا

یادم نمیره،چشمای هیز شامیا

یادم نمیره،محله ی یهودیا

 

بردن مارو اونجا

از وسط بازار

خواستن که بفروشن

ماهارو به اغیار

 

اونجا شنیدم از زبون عده ای

حرف کنیز و قلبمو همین شکست

از اون طرف دیدم عمو رو نیزه ها

با دیدنِ این صحنه ها چشاشو بست

 

امون از دیده ی عوام

امون از مجلس حرام

امون از شام ای امون از شام

با اشک و ناله، گشتم روانه

با اشک و ناله، گشتم روانه

سوی شامِ غم، چه غریبانه

بی تو برادر، می‌برند من را

با کعب نی و با تازیانه

***

سر به روی نی، قرآن بخواند

آنچنان گویی، دردم بداند

کن دعا دیگر، جانِ این خواهر

زینبِ مضطر، زنده نماند

***

افتاد از ناقه، طفلِ گریانت

زینب نالان از، اشکِ طفلانت

می‌بینی از نی، ظلمِ عدو را

من به قربانِ، برقِ چشمانت

***

یکه و تنها، بی کس و یارم

بر دلِ زارم، غصه‌ها دارم

تو بخوان قرآن، ای مه تابان

تا شود صوتت، یار و غمخوارم

***

رأس یارانت، از هر سو بر نی

حتی اصغر هم، رأسِ او بر نی

قلبم شد پاره، از این که دیدم

رأس عباسم، از پهلو بر نی

 

چوب ظالم بر لبِ خشکیده‌ات می‌خورد

چوب ظالم بر لبِ خشکیده‌ات می‌خورد

از وجود خواهرت زینب رمق می‌بُرد

 

وای از دلم برادر

غم حاصلم برادر

لب‌های غرقِ خونت

شد قاتلم برادر

یابن الزهرا ـ حسین زینب

 

دم به دم با ناسزا شرمنده‌ام می کرد

ضربه‌ای می‌زد همان دم خنده ام می‌کرد

 

کارِ دلم جنون شد

از غصه غرقِ خون شد

دیدم که چوب محمل

یک لحظه لاله‌گون شد

یابن الزهرا ـ حسین زینب

آلِ حیدر نگرانند

 

آلِ حیدر نگرانند

همگی گریه کنانند

راهی شهرِ مصائب

راهی شامِ بلایند

 

زینبا یک تنه با غصه و غم می‌جنگد

طفلی افتاده ز ناقه قدمش می‌لنگد

 

چه کند این دلِ زینب

جان او آمده بر لب

یا حسین جان یا حسین جان

 

روی نی رأس بریده

اشک خون گوشه ی دیده

سختی راه و پیاده

رنگ هر غنچه پریده

 

یکی از جمعِ عدو خنده کنان می‌خواند

تازیانه بخورد هر که عقب می‌ماند

 

وای از این غصه و ناله

گم شده طفل سه ساله

یا حسین جان یا حسین جان

مهدی فاطمه ای یار بیا گریه کنیم

 

مهدی فاطمه ای یار بیا گریه کنیم

با دلی خسته و خونبار بیا گریه کنیم

 

کاروان اسراء آمده در شام بلا

همه عالم شده بیمار بیا گریه کنیم

 

سر دروازه‌ی این شهر نوشته است به خون

شهر مردان جفاکار بیا گریه کنیم

 

شامیان بد دهن و هلهله کن آمده‌اند

زینب آمد سر بازار بیا گریه کنیم

 

دامن کودک شامی سبدِ سنگ جفاست

بر یتیمان گرفتار بیا گریه کنیم

 

خاک و خاکستر و آتش لب بام آماده است

شام شد شام شب تار بیا گریه کنیم

 

سر و طشت و لب و دندان و می و جام شراب

وای از آن بزم دل آزار بیا گریه کنیم

یک لحظه تو خیمه گام، یک لحظه تو قتلگام

 

یک لحظه تو خیمه گام، یک لحظه تو قتلگام

لبه تشنه کشتنت پیش چشام

 

از گریه زخمه صدام، بارونه اشک چشام

دشمنم گریه میکرد با گریه هام

ای حسینم ای حسینم ای حسینم...

 

زینت دوش نبی، تو مقتل تشنه لبی

زیر دست و پا به فکر زینبی

 

دیدم در تاب و تبی، دیدی با بی ادبی

من و میزدن یه عده اجنبی

ای حسینم ای حسینم ای حسینم...

 

 

رفتی ریختن سره ما، غارت شد سنگره ما

خدا رحمی کنه به معجره ما...

 

رفتی زخمه پره ما، میسوزه پیکره ما

مثه انگشرت انگشتره ما

 

آتیش دور قافله است دور خیمه هلهله است

جلوداره کاروانت حرمله است

 

دستام بین سلسله است، پای من پر آبله است

چقدر بین من و تو فاصله است

ای حسینم ای حسینم ای حسینم...

 

دیدم دست و پا زدی، مادر رو صدا زدی

سرت و به خاک قتلگاه زدی

 

دیدم بی هوا زدن، خیلی ناروا زدن

پیرمردا تورو با عصا زدن

 

تو مقتل قیامته، غوغا وقت غارته

خولی از تنت پیِ غنیمته

 

گریم از مصیبته، ایام اسارته

پاشو حرمله میون خیمته

ای حسینم ای حسینم ای حسینم...

 

یا جَداه، یا اَبَتاه، یا زهرا، یا اُماه

این حسینه غرق خون تو قتلِگاه

 

الْمَنْحُورِ فِى الْوَرى، مذبوحِ من القفا

هُتِکَتْ حُرْمَتُهُ بکربلا

عمه جانم، عمه جانم، عمه جان قد کمانم

 

واویلا عَلَی البَنات، والاجساد العاریات

وَ عَلَی الاَعضاءِ المُقَطَعات...

 

واویلا مخدرات، عَلَی الخُدود لاطمات

سَّلامُ عَلَى النِّسْاءِ بارِزات

بابای من رو از قفا با دشنه کشتند

 

بابای من رو از قفا با دشنه کشتند

بابای من رو با لبای تشنه کشتند

 

با تیغ و نیزه جسمشو صد چاک کردند

صحرا نشینا پیکرش رو خاک کردند

 

جای یه خنجر رو حنجرش بود

جای هزاران زخم روی پیکرش بود

 

هم خواهرش بود هم مادرش بود

چشم یه ملعونی پی انگشترش بود

 

لعنت به اون که پیکرش رو زیر ور روکرد

توی رگای حنجرش خنجر فرو کرد

 

لعنت به اون خولی که دنبال سرش بود

با ساربانی که پی انگشترش بود

 

لعنت به اون که بی حربه میزد

با هرچی داشتش توی دستش ضربه میزد

 

لعنت به اون که با سنگ میزد

اونی که داشت به پیراهنش چنگ میزد

شکر حق از اینکه هستم مبتلایت یا حسین

شکر حق از اینکه هستم مبتلایت یا حسین
می دهم دار و ندارم را برایت یا حسین

نام زیبای تو آقا ذکر شور هیئت است
در دلم شوری نهادی با نوایت یا حسین

از همان روز ازل صحن دلم شش گوشه شد
تا دلم باشد همیشه آشنایت یا حسین

با تو دیگر احتیاجی بر دوا و نسخه نیست
ایمنم از هر بلا در روضه هایت یا حسین

مِهر تو با شیر مادر در وجودم شد عجین
زین سبب گردیده ام مست ولایت یا حسین

عاشق از معشوق خود هرگز نمی گردد جدا
در تمام عمر هستم مبتلایت یا حسین

گریه تنها ثروت این سائل درمانده است
ثروتم را می کنم خرج عزایت یا حسین

در میان گریه هایم آرزویم این بُوَد
کی نصیبم می شود صحن و سرایت یا حسین

من شبیه حضرت امّ المصائب، زینبت
روضه خوانی می کنم از کربلایت یا حسین

قاری قرآن زینب اندکی قران بخوان
تا بَرَد دل از همه لحن صدایت یا حسین

 

گفتی میان خیمه برایت دعا کنم

گفتی میان خیمه برایت دعا کنم

فکری برای ناله ی ادرک اخا کنم

 

برخیز و بین مرا به تمسخر گرفته اند

آخر چطور پیش تو باید نوا کنم

 

با من نگو که جان برادر مرا نبر

اصلاً نمی شود که تو را جا به جا کنم

 

دیگر عبا نمانده بچینم تو را در آن

دیگر جوان نمانده به خیمه صدا کنم

 

چشم تو را، دو دست تو را، ابروی تو را

ماندم چطور گریه بر این ماجرا کنم...

 

از پهلوی تو نیزه کشیدن محال شد

فرض محال نیزه ز پهلو جدا کنم

 

گیرم درآورم همه را من خودت بگو:

با ابروان وا شده از هم چه ها کنم؟!؟

 

من هرچه زودتر به سوی خیمه می روم

تا گوشوارِ دختر دلخسته وا کنم

 

من می روم به خیمه که هم بهر پیکرت

هم از برای معجر زینب دعا کنم

 

ترسم از این بود که تو پاشیده تر شوی

باید تو را شبیه خودم بوریا کنم...

 

 

کنار علقمه شد غوغا

کنار علقمه شد غوغا

حرم دیگر ندارد سقا

 

واویلا / واویلا / واویلا...

 

 

به دنبالت شدم آواره

بمیرم که مشکت شد پاره

 

بمیرم سر تو پرپر شد

زائر پیکرت مادر شد

 

واویلا / واویلا / واویلا...

 

 

ببین من بی کس و تنهایم

کنارت خمیده می‌آیم

 

صدای دخترم می‌آید

رقیه عمو را می خواهد

 

واویلا / واویلا / واویلا...

 

به سینه هر که تمنای کربلا دارد

به سینه هر که تمنای کربلا دارد

همیشه در دل خود روضه ای بپا دارد

 

کسی که عشق تو دارد دگر چه کم دارد

بدون عشق تو عالم کجا بها دارد؟

 

به غیر تو که کَرَم می چکد ز انگشتت

کجا پادشهی این همه گدا دارد

 

همه ز لطف حسین است آبرو داریم

گدا هر آنچه که دارد ز پادشاه دارد

 

تو همچو من سر کویت هزارها داری

ولی ببین که گدایت فقط تو را دارد

 

 

وای وای خدایا برادر تشنم

وای وای خدایا برادر تشنم 

دست و پا میزنه برابر چشمم

 

می غلته رو خاک و پرش پر از خونه

 سرش پر از خونه

قاتل با چکمه روش و بر میگردونه

 سرش پر از خونه

 

خواهرت بمیره که قبل جون دادن 

یه عده با عصا به جونت افتادن 

 

اینهایی که از هم سرت رو دزدیدن 

امروز خلخال دخترت رو دزدیدن

 

حالت چشماش و کسی نمی بینه 

وقتی اون چکمه پوش نشسته رو سینه 

 

رگ های خونینش من و صدا کردن 

زنده زنده سر از تنش جدا کردن 

 

با خدا جا در دل اهل ولا دارد حسین

با خدا جا در دل اهل ولا دارد حسین
هر طرف روی آوری صد کربلا دارد حسین

ما به دشت کربلا از او مزاری دیده ایم
در دل هر شیعه یک صحن و سرا دارد حسین

قتلگاهش کعبه و آب فراتش زمزم است
بلکه صد زمزم روان در چشم ما دارد حسین

این شنیدی هست قرآن زینت هر خانه ای
جا چو قرآن در تمام خانه ها دارد حسین

جای قرآن و حسین در سینه ی پیغمبر است
بلکه جا بر روی دوش مصطفی دارد حسین

تشنه لب شد کشته و جاری ز چشم شیعیان
تا قیامت چشمه ی آب بقا دارد حسین

در هجوم نیزه ها حق را عبادت می کند
به چه خوش در موج خون حال دعا دارد حسین

شمر را در قتلگه قول شفاعت می دهد
تا چه حد آقایی و لطف و عطا دارد حسین

زیر چوب خیزران آوای قرآن بشنود
گفتگو با دوست در طشت طلا دارد حسین

قتلگاهش مروه و سعیش چهل منزل تمام
بین طشت زر صفایی با صفا دارد حسین

ذره ای از تربتش درد دو عالم را دواست
بهر درد عالم خلقت دوا دارد حسین

مسلمانان حسین، مادر ندارد

مسلمانان حسین، مادر ندارد
غریب است و کسی بر سر ندارد

ز جور ساربان بی مروت
دگر انگشت و انگشتر ندارد

چرا رگ های او پر خاک گشته
مگر در کربلا خواهر ندارد

چرا بر سینه اش دشمن نشسته
مگر تنها شده، یاور ندارد

چرا خشکیده عطشان گشته قربان
مگر عباس آب آور ندارد

اگر خیزد ز جا پرسد ز زینب
چرا دُر دانه ام معجر ندارد

خون خدا می چکد، از گل روی حسین

خون خدا می چکد، از گل روی حسین
هستی این هست و بود، بسته به موی حسین

اشک همه اولیاست، وقف لب خشک او
خون دل انبیاست، خون گلوی حسین

در همة کائنات، از ملک و جنّ و انس
کیست به عالم که نیست، مست سبوی حسین؟

زخم تن او زند، خنده به شمشیرها
یا که خدا می زند، خنده به روی حسین

نیست عجب گر نماز، بوسه به پایش زند
هر که گذارد نماز، بر سر کوی حسین

قلزم خون، جانماز، مُهر جبین، جای سنگ
خون سر و خونِ دل، آب وضوی حسین

کافرم ار ناامید باز شود از درش
قاتل اگر آورد، روی به سوی حسین

عجز و گدایی بود، عادت دیرین ما
لطف و عنایت بود، خصلت و خوی حسین

آتش دوزخ شود، لالة باغ بهشت
نوشد اگر قطره ای آب ز جوی حسین

"میثم" آلوده نیز ناز به جنّت کند
جنّت اعلای اوست، روی نکوی حسین

 

رفتی برادرت تنهاتر شد

رفتی برادرت تنهاتر شد

رفتی مجیب عالم مضطر شد

 

در دل نخلستان تا که علم افتاد

خواهرمان زینب بین حرم افتاد

 

زجر شنیدن هلهله ها را

آتش خنده ی حرمله ها را

خواهرمان دیده

 

به که من گویم دردم | بی تو باید برگردم...

ای نخل خشک خونین دستت کو؟

ای ماه ام البنین دستت کو ؟

 

بی تو تک و تنها، در دل این دشتم

در پی دست تو روی زمین گشتم

 

لحظه ی دیدن مشک دریده

فذق شکسته و دست بریده

قامت من خم شد

 

کمرم را خم کردی | به لبم جان آوردی...

 

 

مشک را آوردی تا پای جانت

با دست و با کتف و با دندانت

 

این چه بلایی بود بر سرمان آمد

بهر تسلایش مادرمان آمد...

 

رفتی و تشنه تر از همه بودی

تشنه ی دیدن فاطمه بودی

فاطمه هم آمد

 

کلیم اگر دعا کند بی تو دعا نمی شود

کلیم اگر دعا کند بی تو دعا نمی شود
مسیح اگر دوا دهد بی تو دوا نمی شود

اگر جدائی اوفتد میان جسم و جان من
قسم بجان تو دلم از تو جدا نمی شود

گریه اگر کنم همی بهر تو گریه می کنم
ورنه زدیده ام عبث اشک رها نمی شود

گرد حرم دویده ام صفا و مروه دیده ام
هیچ کجا برای من کرب و بلا نمی شود

کسی که گشت گرد تو گرد گنه نمی رود
پیرو خط کربلا اهل خطا نمی شود

عمر گذشت، وانشد راه زیارتت به من
حاجت این شکسته دل چرا روا نمی شود

جز سر غرق خون تو که شد چراغ قافله
رأس بریده بر کسی راهنما نمی شود

ای بدن تو غرق خون وی سر و روت لاله گون
با چه خضاب کرده ای خون که حنا نمی شود

کرب و بلا و کوفه شد سخت به عترتت ولی
هیچ کجا به سختی شام بلا نمی شود

چوب به دست قاتلت سوخت و گفت این سخن
جای سر بریده در طشت طلا نمی شود

سوز درون "میثمت" بوده شراری از غمت
ورنه زشعرش این همه شور به پا نمی شود

ای از ازل به مهر تو دل آشنا حسین

ای از ازل به مهر تو دل آشنا حسین

وی تا ابد لوای عزایت به پا حسین

هر ماه در عزای تو، ماه محرّم است

هرجا بود به یاد غمت کربلا حسین

امواج اشک از سر هفت آسمان گذشت

آن دم که کرد جسم تو در خون شنا حسین

حسرت برم به مُحتضری، کاخرین نفس

روی تو دید و خنده زد و گفت: یا حسین

من کیستم که گریه کنم در عزای تو

گریند روز و شب به غمت انبیا حسین

خون آب غسل و کفن گَرد رهگذر

تشییع توست زیر سُم اسب ها حسین

سنگم اگر زنند، به جایی نمی روم

آخر تو خود بگو که روم در کجا حسین؟

تن خسته، پشت خم شده، بار گنه به دوش

رحمی به حال «میثم» بی دست و پا حسین

 

در کنار علقمه سروی زپا افتاده است

در کنار علقمه سروی زپا افتاده است
یا گلی از گلشن آل عبا افتاده است

در فضای رزمگاه نینوا با شور و آه
ناله جانسوز ادرک یا اخا افتاده است

از نوای جانگذار ساقی لب تشنه گان
لرزه بر اندام شاه نینوا افتاده است

شه سوار اسب شد باسر بمیدان رویکرد
تا ببیند جسم عباسش کجا افتاده است

ناگهان از صدر زین افکند خود را بر زمین
دید بسم الله از قرآن جدا افتاده است

تا کنار نهر علقمه بوی عباسش کشید
دید برخاک سیه صاحب لوا افتاده است

کرده در دریای خون ماه بنی هاشم غروب
تشنه لب سقای دشت کربلا افتاده است

دست خود را بر کمر بگرفت و آهی بر کشید
گفت پشت من زهجرانت دوتا افتاده است

خیز برپاکن لوا آبی رسان اندر حرم
از چه رو برخاک این قد رسا افتاده است

بهر آبی در حرم طفلان من در انتظار
از عطش بنگر چه شوری خیمه­ ها افتاده است

هر چه شه نالید عباسش زلب، لب برنداشت
دید مرغ روح او سوی سما افتاده است

گفت بس جسم برادر را برم در خیمه گاه
دید هر عضوی ز اعضایش سوا افتاده است

حال زینب رامگو، "علامه" از شه چو ن شنید
دست عباس علمدارش جدا افتاده است

دیده بگشا و ببین زینبت آمد مادر

دیده بگشا و ببین زینبت آمد مادر

زینب خسته و جان بر لبت آمد مادر

 

از سفر قافله‌ی نور دو عینت برگشت

زینبت با خبرِ داغ حسینت برگشت

 

یاد داری که از این شهر که خواهر می‌رفت

تک و تنها که نه ، با چند برادر می‌رفت

 

یاد داری که عزیز تو چه احساسی داشت

وقت رفتن به برش قاسم و عباسی داشت

 

یاد داری که چگونه من از اینجا رفتم؟

با حسین و علیِ‌اکبر ِ لیلا رفتم

 

بین این قافله مادر ، علی ِاصغر بود

شش برادر به خدا دور و بر خواهر بود

*

ولی اکنون چه ز گلزار مدینه مانده؟

چند تا بانوی دلخون و حزینه مانده

مردها هیچ ، ز زنها هم اگر می‌پرسی

فقط این زینب و لیلا و سکینه مانده

*

نوه‌ات گوشه‌ی ویرانه‌ی غربت جا ماند

سر ِخاک پسرت نیز عروست جا ماند

 

باوفا ماند که در کرب و بلا گریه کند

یک دل سیر برای شهدا گریه کند

*

ولی اکنون منم و شرح فراق و دردم

دیگر از جان و جهان بعد حسین دلسردم

آه...مادر چه قدَر حرف برایت دارم

بنِگر با چه قَدَر خاطره بر می‌گردم

جای سوغات سفر ، موی سفید و دلِ خون...

...با تن نیلی و این قدّ کمان آوردم

*

ساقه‌ی این گل یاس تو زمانی خم شد

که ز سر سایه‌ی آن سرو ِ روانم کم شد

 

کربلا بود و تنش بی‌سر و عریان افتاد

جای تشییع ، به زیر سمِ اسبان افتاد

*

باد می‌آمد و می‌خورد به گلبرگ تنش

پخش می‌شد همه سمتی قطعات بدنش

پنجه‌ی گرگ چنان زخم به رویش انداخت

که ندیدم اثر از یوسف و از پیرهنش

سه شب و روز رها بود به خاک صحرا

غسلش از خون گلو ریگِ بیابان کفنش

خواستم تا بنِشینم به برش در گودال

اشک ریزم به گل تشنه و پرپر شدنش

خواستم تا بنِشینم به برش ، بوسه دهم

به رگِ حنجر خونین و به اعضای تنش

*

ولی افسوس که گودال پر از غوغا شد

بین کعب نی و سیلی سر ِمن دعوا شد

 

روی نیزه سر ِ محبوب خدا را بردند

کو به کو پشت سرش ما اسرا را بردند

 

سر ِ او را که ز تن برده و دورش کردند

میهمان شب جانسوز تنورش کردند

 

چه بگویم که سرِ یار کجا جای گرفت

عوض دامن من طشت طلا جای گرفت

 

چه قَدَر سنگ به پیشانی و لبهایش خورد

چه قَدَر چوب به دندان سَنایایش خورد

 

روی نی وقت تلاوت که لبش وا می‌شد

نوک سرنیزه هم از حنجره پیدا می‌شد

 

کاش می‌شد که نشان داد کبودی‌‌ها را

تا که معلوم کنم ظلم یهودی‌ها را

 

کوچه‌هاشان پُرِ سنگ و پُرِ خاکستر بود

کارشان مسخره‌ی کودک بی‌معجر بود

 

خوب که جانب ما سنگ پرانی کردند

تازه گرد آمده و چشم چرانی کردند

*

کوفه گرچه صدقه لقمه‌ی نان می‌دادند

در عوض شام ز طعنه دِقِمان می‌دادند

خارجی‌زاده صدا کرده و مارا مردُم

کوچه کوچه همه با دست نشان می‌دادند

غارتیها به اهالی ِ لب بام رسید

گوئیا جایزه بر سنگ‌زنان می‌دادند

تا بیُفتند رئوس شهدا مخصوصاً

نیزه‌ها را همگی تُند تکان می‌دادند

*

پسرت را اگر از تیغ و سنانها کُشتند

آخ مادر ، که مرا زخم زبانها کُشتند

 

دور گودال ازدحامی شد

دور گودال ازدحامی شد

معرکه غرق در حرامی شد

 

تکیه داده به نیزه ای آقا

خاطرش محو خیمه ها می شد

 

لشگر کوفه دوره اش کردند

سنگ و تیرش زدند، تا می شد

 

آنقدر نیزه خورد بر جسمش

نیزه بر روی نیزه جا می شد

 

زخمی و ناتوان به خاک افتاد

داشت روح از تنش جدا می شد

 

تا می آمد دوباره برخیزد

استخوان شکسته تا می شد

 

لشگر آن دم که بر سرش می ریخت

همه آفاق نینوا می شد

 

پیکرش را که پشت و رو کردند

زخمها تازه خوب وا می شد

 

لگد شمر، با غرور و غضب

بر سر و صورتش رها می شد

 

شمر وقتی که روی سینه  نشست

کربلا تازه کربلا می شد

 

سینه سنگین و حنجره پر خون

نفسش سخت و  با صدا می شد

 

از گلو خنجرش نشد ببرد

ولی افسوس، از قفا  می شد

 

کاش می شد که زینبش نرسد

یا که از روی سینه پا می شد

 

کاش زینب به خیمه بر می گشت

عرش مبهوت این عزا می شد

 

آه، ناموس حق در آن غوغا

صید صد چشم بی حیا می شد

 

ناله ی مادرش شنیده که شد

راز گودال  برملا  می شد

 

صبح فردا و نعل تازه و اسب

بدنش مثل بوریا می شد

امشب شب «انّاالیه راجعون» است

امشب شب «انّاالیه راجعون» است
فردا زمین‌کربلا، دریای خون است
حسین و عبادت حسین و شهادت
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله

امشب شب راز و نیاز عاشقان است
فردا سر فرزند زهرا، بر سنان است
می‌شود از جفا دست و سرها جدا
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله
امشب حسین است و شهادت آرزویش
فردا بریزد بر زمین خون گلویش
در میان گودال می‌زند پر و بال
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله
امشب سکینه رنگ از رویش پریده
فردا زند بوسه به رگ‌های بریده
دور از آشیـــانه زیــر تازیـــانه
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله
امشب حریم فاطمه، عبّاس دارد
فردا سکینه سر به صحرا می‌گذارد
شعله‌اش بر جگر در عــزای پــدر
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله
امشب شود تقدیم دین هست ابوالفضل
فردا جدا گردد ز تن دست ابوالفضل
شود در علقمه زائرش فاطمه
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله
امشب علی‌اکبر به سجده سر گذارد
فردا به دشت کربلا جان می‌سپارد
شــود اِربــاً اِربا پیش چشم بابا
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله

امشب به اکبر می‌کند، بابا نظاره
فردا شود جسم شریفش پاره پاره
فرق آن مقتدا گردد از هم جدا
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله
امشب حرم یک تشنۀ ششماهه دارد
فردا سر دست پدر جان می‌سپارد
بهر یک جرعه آب گردد از خون خضاب
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله
امشب کند در خیمه‌ها، قاسم عبادت
فردا رود تنها به میدان شهادت
دل بــه قتلگاهش بــر عمـو نگاهش
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله
امشب دعا خواند لب عطشان زینب
فردا شود نقش زمین قرآن زینب
کنـــار قتلــگاه کنـد زهــرا نـگاه
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله
امشب کند در خیمه زینب بی‌قراری
فردا کند در مقتل خون سوگواری
یــا امــام زمــان الامـــان الامــان
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله
امشب پیمبر اشک ریزد از دو عینش
فردا بشوید صورت از خون حسینش
حضرت فاطمه دارد ایــن زمــزمه
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله
امشب، به خیمه، کودکی ماتم بگیرد
فردا، به زیر بوتۀ خاری بمیرد
تشنه جان سپارد پنــاهی نـــدارد
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله

ما را بوَد در سینه، فریاد خمینی
این است خطّ سرخ یاران حسینی
بوده‌ایم با حسین یا حسین یا حسین
بقیة الله آجرک الله
بقیة الله آجرک الله

 

 

با وداع آخَرت در خیمه گه شد شور و شین

با وداع آخَرت در خیمه گه شد شور و شین

ای پناه عالمین

بعد از این مَحرم نمانَد بهر خواهر یا حسین

ای پناه عالمین

---

ای که از کشته شدن هرگز نداری واهمه

ای عزیز فاطمه

در ره احیای دین بگذشتی از هستت همه

ای عزیز فاطمه

********

کمی آهسته تر ای جان زینب    

حسین جانان زینب

نظر کن دیده ی گریان زینب        

حسین جانان زینب

تا ببوسم حنجرت آرامتر ای نور عین       

یبن الزهرا یا حسین

گوییا زهرا به دنبالت نماید شور و شین    

یبن الزهرا یا حسین

بیا زینب وداع آخرین است

بیا زینب وداع آخرین است

دگر دیدار ما در واپسین است

بیا زینب انیس قلب زارم

بیا بنشین دم آخر کنارم

غم است و آتش درد جدایی

به حدّ بی‌نهایت غصه دارم

دم آخر دلم لبریز درد است

اسیر چرخ شُوم روزگارم

کنون آمادة جنگ و جهادم

به روی دُلدُل عشقم سوارم

به میدان می‌روم دیگر نیایم

به‌سوی کوی جانان ره سپارم

یتیمانم به دست قابل تو

تو را دست خداوند می‌سپارم

اگر تنهای تنها بی معینم

رضا بر حکمت پروردگارم

چه ها با اهل‌بیت مصطفی شد

خزان گردیده بستان و بهارم

خمیدم تا به خون آغشته دیدم

ابالفضلم یل دشمن‌شکارم

به بالین جوان مه جبینم

نهان کردم دو چشم اشک‌بارم

مرا بینی شناور در یَمِ خون

تنی بر خاک و سر بر نیزه‌دارم

به راه کوفه و در شام غربت

نگه کن کودکان بی‌قرارم

دختر زهرای اطهر زینبم

دختر زهرای اطهر زینبم

 از غم داغ حسین جان بر لبم

 دیده‌ام من رنج وداغ و ابتلا 

روز عاشورا به دشت کربلا 

دیده ام شد اربااربا اکبرش

قد خمیده آمده بابا برش 

دیده ام در کربلا قحطی آب

 گریه ها و ناله طفل رباب

 دیده‌ام قنداقه ای را پر ز خون

 حنجر اصغر بدیدم غرق خون

دیده ام بی دستی عباس را 

پرپر از کینه گلان یاس را

 دیده‌ام شمر از کمر خنجر کشید

 از حسینم بین مقتل سر برید

 دیده ام با دست آن نامردها

پیکرش پامال سم اسب ها

 دیده ام من آن شهید سرجدا

 در میان موج خون زد دست و پا 

دیده ام آتش زدند بر خیمه ها 

دیده ام سرها به روی نیزه ها 

دیده ام نامردمان جای کمک 

می زدند بر آل پیغمبر کتک

بر روی گل جوهر نیلی زدند 

غم نصیبان را ز کین سیلی زدند 

دم به دم یادوداع آخرم  

یاد آن در خون شناور پیکرم

 سینه ام لبریز از رنج و محن 

یادگاری دارم از او پیرهن

لحظه آخر منم در شور و شین 

شادم از این که روم سوی حسین 

با دل سوزان و مالامال عشق 

می شوم من زینت شهر دمشق

یا (رضا )دست تو را گیرم ولی

 تو بمان تا روز آخر با علی 

هر که گریان گل پیغمبر است

 روز محشر دستگیرش حیدر است

امشب شب راز و نیاز عاشقان است

امشب شب راز و نیاز عاشقان است
فردا سر فرزند زهرا، بر سنان است

امشب حسین است و شهادت آرزویش
فردا بـریـزد بر زمین خون گلویش

 

امشب سکینه رنگ از رویش پریده
فردا زند بوسه به رگ‌های بریده

 

امشب حریم فـاطمه، عباس دارد
فردا سکینه سر به صحرا می‌گذارد

 

امشب شود تقدیم دین هست ابوالفضل
فردا جدا گردد ز تن دست ابوالفضل

 

امشب علی‌اکبر به سجده سر گذارد
فردا بـه دشت کربلا جان می‌سپارد

 

امشب به اکبر می‌کند، بابا نظاره
فردا شود جسم شریفش پاره پاره

امشب حرم یک تشنۀ ششماهه دارد
فردا سر دست پدر جان می‌سپارد

 

امشب کند در خیمه‌ها، قاسم عبادت
فردا رود تنها به میدان شهادت

امشب دعا خواند لب عطشان زینب
فردا شود نقش زمین قرآن زینب

 

امشب کند در خیمه زینب بی‌قراری
فردا کند در مقتل خون سوگواری

 

امشب پیمبر اشک ریزد از دو عینش
فردا بشوید صورت از خون حسینش

امشب، به خیمه، کودکی ماتم بگیرد
فردا، به زیر بوتۀ خاری بمیرد

امشب شب «انّاالیه راجعون» است
فردا زمین‌کربلا، دریای خون است

دیدم آخر آنچه را باور نبود

دیدم آخر آنچه را باور نبود

شاهدم جزدیدگان ترنبود

درهمان وقتی که افتادی به خاک

قلب من از داغ تو شد چاک چاک

دشتی از دشمن بسویت آمدند

گرد تو چون خاروخس حلقه زدند

گاهی از راه ستم تیرت زدند

گه سنان وگاه شمشیرت زدند

زینب از روی بلندی دیده است 

پیکرت درخاک وخون غلطیده بود

چهره ات بر روی خاک تیره بود

سوی خیمه چشم هایت خیره بود

شد بلند از مقتل تو همهمه

گاه من نالیدم وگه فاطمه

این مصیبت را کسی باور نداشت

پیکرت برخاک بود وسر نداشت

با همان دستی که زهرا را زدند

درکنار جسم تومارا زدند

ای پاره پاره پیکر قرآن! سرت کجاست؟

ای پاره پاره پیکر قرآن! سرت کجاست؟
آه! ای سر بریده! بگو پیکرت کجاست

فریاد «وا عطش عطشا» رفته تا کجا
سقّای کودکان تو، آب‌آورت کجاست؟

ای ماه من! که ماه تمامیّ عالمی
ماه بلند‌قامت تو، اکبرت کجاست؟

بی‌نغمه مانده بر سر گهواره اش، رباب
شش‌ماهه ی نشسته به خون، اصغرت کجاست؟

ای خواب‌گاه و بسترت آغوش فاطمه!
عالم فدای بی‌کسی‌ات! مادرت کجاست؟

 

دریا به دیده تر من گریه می کند

دریا به دیده تر من گریه می کند
آتش زسوز حنجر من گریه می کند

سنگی که می زنند به فرقم زروی بام
بر زخم تازه سر من گریه می کند

از حلقه های سلسله خون می چکد چو اشک
زنجیر هم به پیکر من گریه می کند

ریزد سرشک دیده اکبر به روی نی
اینجا به من برادر من گریه می کند

وقتی زدند خنده اشکم زنان شام
دیدم سه ساله خواهر من گریه می کند

رأس حسین بر همه سر می زند ولی
چون می رسد برابر من گریه می کند

ای اهل شام پای نکوبیید بر زمین
کاینجا ستاده مادر من گریه می کند

تا روز حشر هر که به گل می کند نگاه
بر لاله های پرپر من گریه می کند

زنهای شام هلهله و خنده می کنند
جایی که جد اطهر من گریه می کند

بگذار ظالمانه بخندند شامیان
«میثم» که هست زائر من گریه می کند

 

سپر کردی به تیغ و تیر و نیزه، پیکر خود را

سپر کردی به تیغ و تیر و نیزه، پیکر خود را 
گرفتی جای پرچم روی دست خود، سر خود را 

تمام عمر من با تو، تو با من بوده ای، چون شد 
که تنها می گذاری بین دشمن خواهر خود را 

کمی خم شو به زیر پای اسب خود نگاهی کن 
فرود آ در بغل گیر ای برادر دختر خود را 

عزیز فاطمه دشمن نبیند تا که تنهایت 
مرو تنها ببر با خود علیّ اصغر خود را 

بیا از اشک خود آبی فشانم بر لب خشکت 
که سقا جای سقا کرده ام چشم تر خود را 

خروش العطش پر کرده این صحرای سوزان را 
خبر کن در کنار علقمه، آب آور خود را 

رقیه، نجمه، لیلا، من، سکینه، همرهت هستیم 
مکن احساس تنهایی، نگه کن لشگر خود را 

سر خود را به بالا گیر تا بوسم گلویت را 
ببوسم باز جای بوسه های مادر خود را 

اگر باور ندارند این سپه جدت پیمبر را
دوباره روی دستت گیر نعش اکبر خود را

چنان از شعله های آه زینب پر شدی میثم 
که جای شعر پُر کردی زآتش دفتر خود را

کوفیان خون بدل خون شدۀ ما نکنید

کوفیان خون بدل خون شدۀ ما نکنید

این قدر ظلم به ذریّۀ زهرا (س) نکنید

 

بگذارید بگرییم به مظلومی خویش

به سرشک غم ما خندۀ بی جا نکنید

 

دین ندارید اگر غیرتتان رفته کجا

اُسرارا، سر بازار تماشا نکنید

 

هر چه خواهید به ما زخم رسانید ولی

دیگر از زخم زبان، خون به دل ما نکنید

 

پیش چشم اُسرا سنگ به سرها نزنید

پای رأس شهدا هلهله بر پا نکنید

 

این توقّع که بگریید به ما نیست ولی

خنده بر گریۀ ذریّۀ طاها نکنید

 

آیه ای کز لب خونین، سر نی می شنوید

با دف و چنگ و نی و هلهله معنی نکنید

 

داغ دل چاره به خندیدن دشمن نشود

زخم را با زدن سنگ مداوا نکنید

 

محمل دختر معصوم مصیبت زده را

روبرو با سر ببریده بابا نکنید

 

(میثم) از آل علی (ع) با همۀ خلق بگو

ترک دین در طلب لذّت دنیا نکنید

یا مزن چوب جفا را بر لب و دندان من

یا مزن چوب جفا را بر لب و دندان من 
یا بگو بیرون روند از مجلست طفلان من 

یا نزن شرمی نما از روی زهرا مادرم 
یا بزن مخفی ز چشم خواهر گریان من 

من پی ترویج قرآن آمدم این جا که گشت 
چوب خزران تو مزد خواندن قرآن من 

ای ستمگر هر چه می خواهی بزن اما بدان 
بوسه گاه مصطفی باشد لب عطشان من 

در احد جد تو دندان پیمبر را شکست 
باید از چوب تو اکنون بشکند دندان من 

بارها و بارها پیوسته دید آزارها 
هم سر خونین من، هم پیکر عریان من 

سخت تر از چوب تو بر من نگاه زینب است 
چوب تو نه، اشک او آتش زند بر جان من 

خواندن آیات قرآن زیر چوب خیزران 
با خدا این بوده از روز ازل پیمان من 

من شدم در زیر چوب خیزران مهمان تو 
مادرم در پای طشت زر بود مهمان من 

دست "میثم" را از آن گیرم که پیش از بودنش 
همچنان دست توسل داشت بر دامان من

فاطمه! مادر سادات! چه آمد به سرت؟

 

فاطمه! مادر سادات! چه آمد به سرت؟

شامیان عید گرفتند به قتل پسرت

 

سنگ و خاکستر و دشنام و کف و زخم زبان

کوچه‌کوچه شده مزد زحمات پدرت

 

بوسه از دور به پیشانی بشکسته بزن

اگر افتد به سر پاک حسینت نظرت

 

شانه بر گیسوی زینب بزن و اشک بریز

گر به دروازۀ ساعات بیفتد گذرت

 

دیگر از چوب و لب خشک نگویم سخنی

بیش از این نیست روا تا که بسوزد جگرت

 

زینب و گیسوی خونین؛ به خدا حق داری

عوض اشک اگر خون رود از چشم ترت

 

چون مه نیمه درخشد به کنارخورشید

سر عباس که خود هست حسین دگرت

 

مادر زینب! از زینب مظلومه بپرس

دخترم! در ملاءعام چه آمد به سرت؟

 

یا محمّد بنگر حق ذوی‌القربی را

کشت اولاد تو را امت بیدادگرت

 

«میثم!»از بس سخن از سوز جگر می‌گویی

شعر تو در نفس سوخته گشته شررت

 

آه، یاران روزگارم شام شد

 

آه، یاران روزگارم شام شد

نوبت شرح ورود شام شد

 

شام شهر محنت و رنج و بلا

شام، یعنی سخت تر از کربلا

 

شام یعنی مرکز آزارها

آل عصمت را سرِ بازارها

 

شام یعنی از جهنم شوم تر

اهل بیت از کربلا مظلوم تر

 

شام یعنی ظلم و جور بی حساب

اهل بیت عصمت و بزم شراب

 

در ورود شام، از شمر لعین

کرد خواهش ام کلثوم حزین

 

کای ستمگر بر تو دارم حاجتی

حاجتی بر کافر دو ن همتی

 

ما اسیران، عترت پیغمبریم

پرده پوشان حریم داوریم

 

خواهی ار ما را بری در شهر شام

از مسیری بر که نبود ازدحام

 

بلکه کمتر گِرد عترت صف زنند

خنده و زخم زبان و کف زنند

 

آن جنایت پیشه آن خصم رسول

بر خلاف گفتۀ دخت بتول

 

داد خبث طینت خود را نشان

برد از دروازۀ ساعاتشان

 

پشت آن دروازه خلقی بی شمار

رخت نو پوشیده، دست و پا نگار

 

بهر استقبال، با ساز و دهل

سنگشان در دست، جای دسته گل

 

ریختند از هر طرف زن های شام

آتش و خاکستر از بالای بام

 

زینب مظلومه بود و گرد وی

هیجده خورشید، بر بالای نی

 

هیجده آئینۀ حق الیقین

هیجده صورت زصورت آفرین

 

هیجده ماه به خون آراسته

با سر ببریده بر پا خواسته

 

رأس ثارالله زخون بسته نقاب

سایبان زینب اندر آفتاب

 

آن سوی محمل سر عباس بود

روبرو با رأس خیرالناس بود

 

یک طرف نی سر طفل رباب

بر سر نی داشت ذکر آب آب

 

ماه لیلا جلوه گر بر نوک نی

گه به عمّه گه به خواهر چشم وی

 

بس که بر آل علی بیداد رفت

داستان کربلا از یاد رفت

 

خصم بد آئین به جای احترام

کرد اعلان بر یهودی های شام

 

کاین اسیران عترت پیغمبرند

وین زنان از خاندان حیدرند

 

این سر فرزند پاک حیدر است

روز، روز انتقام خیبر است

 

طبق فرمان امیر شهر شام

جمله آزادید بهر انتقام

 

این سخن تا بر یهود اعلام شد

شام ویران شام تر از شام شد

 

آن قدر آل پیمبر را زدند

دختران ناز پرور را زدند

 

خنده های فتح بر لب می زدند

زخم ها بر قلب زینب می زدند

 

آن یکی بر نیزه دار انعام داد

این به زین العابدین دشنام داد

 

پیر زالی دید در شام خراب

بر فراز نیزه قرص آفتاب

 

آفتابی نه سری در ابر خون

لب کبود اما رخ او لاله گون

 

بر لبش ذکر خدا جاری مدام

سنگ ها از بام گویندش سلام

 

از یکی پرسید این سر زآن کیست

گفت این رأس حسین بن علیست

 

این بود مهر سپهر عالمین

نجل احمد یوسف زهرا حسین

 

وای من ای وای من ای وای من

کاش می مردم نمی گفتم سخن

 

آن جنایت پیشه با خشم تمام

زد بر آن سر سنگی از بالای بام

 

آن سر آن آئینۀ حق الیقین

اوفتاد از نیزه بر روی زمین

 

ریخت زین غم بر سر خورشید خاک

گشت قلب آسمان ها چاک چاک

 

شامیان خنده به زخم جگر ما نزنید

شامیان خنده به زخم جگر ما نزنید

ساز با نالۀ ذرّیۀ زهرا نزنید

سر مردان خدا را به سر نیزه زدید

مرد باشید دگر سنگ به زنها نزنید

به زنان بر سر بازار اگر سنگ زدید

دختران را به کنار سر بابا نزنید

علی و فاطمه در جمع شما اِستادند

پیش چشم علی و فاطمه ما را نزنید

به اسیری که بود در غل و زنجیر زدید

به یتیمی که دویده است به صحرا نزنید

رقص شادی جلو محمل زینب نکنید

پای سر بریده به زمین پا نزنید

بگذارید برای شهدا گریه کنیم

خنده بر داغ دل سوختۀ ما نزنید

کشتن فاطمه بین در ودیوار بس است

تازیانه به تن زینب کبری نزنید

به تماشای سر پاک حسین آمده اید

اینقدر دست به هنگام تماشا نزنید

سخن «میثم» دل سوخته را گوش کنید

دوستان غیر در خانۀ مولا نزنید

 

مران یکدم ساربان اشتر

مران یکدم ساربان اشتر

ناقه زینب رفته اندر گل

بده ظالم مهلتی آخر

زان که من دارم عقده ها در دل

مرا ناقه تا که بنشینم

برسر جسم شاه مظلومان

مران ناقه زان که من دارم

از جفای شمر ناله و افغان

مران ناقه تا که گویم من

درد دل با این پیکر عریان

مران ناقه زان که من دارم

از جفای شمر ناله و افغان

بده مهلت تا بمانم من

در کنار این پیکر بی سر

از آن ترسم ساربان امشب

آید و برّد دستش از پیکر

ندارد چون طاقتی دیگر

مادرم زهرا باب من حیدر

در این صحرا ای شترداران

ماندم آسان، رفتم مشکل

بیا ای مرگ تا شوم راحت

چون به مرگ خود گشته ام مائل

الوداع ای خواهر غم پرورم

 

الوداع ای خواهر غم پرورم

می روم من نزد زهرا مادرم

 

الوداع ای خواهر جانان من

بعد من جان تو و طفلان من

 

الوداع ای خواهر افسرده جان

ای پرستار تمام کودکان

 

الوداع ای اشک ریز داغ من

باغبان لاله های باغ من

 

الوداع ای خواهر والای من

بعد من ای همدم غمهای من

 

خیمه هایم را به غارت می برند

اهل بیتم را اسارت می برند

 

بعد من غمها نمایان می شود

اهل بیتم سنگ باران می شود

 

بعد من بین شما در هر گذر

صورتی سالم نمی ماند دگر

 

بعد من غمهای نیلی می رسند

دستها با ضرب سیلی می رسند

 

جان فدای دیده ی بیدار تو

می شود کار صبوری کار تو

 

خدا حافظ ای برادر زینب

خدا حافظ ای برادر زینب
به خون غلطان در برابر زینب

خداحافظ ای جوانی زینب
سلام ای قد کمانی زینب

بیاد لبت دیگر آب و ننوشم
برادر جان بی تو خانه به دوشم

حسین جان ای آبروی دو عالم
نگین سلیمان به حلقه ی خاتم

برادر جان بی تو در دل صحرا
شده تنها خواهرت گل زهرا

ز زخم تنت روی ریگ بیابان
به اشک دل و سوز و آه یتیمان

تنت بی سر مانده در دل صحرا
سرت هر دم روی نیزه اعدا

------
کند گریه خواهر تو به هر شب
شده محمل جای روضه ی زینب

تو ای سوره ی پاره در بر زینب
مزن دست و پا در برابر زینب
------
سرت رفته نوک نیزه عدوان
تنت گشته طعمه سم اسبان

به درد و غم و ابتلا می روم
دریغا که از کربلا می روم

در اینجا مرا خون دل توشه بود
نگاهم بر این قبر شش گوشه بود

خداحافظ ای خاک پاکِ حسین
انیسِ تن چاکُ و چاک حسین

خداحافظ ای قرار و شکیبم
خداحافظ ای حسین غریبم

خداحافظ ای وادی علقمه
خداحافظ ای گریه فاطمه

خداحافظ ای سرو خونین بدن
خداحافظ ای قاسم ابن الحسن

خداحافظ ای تشنه در موج یَم
خداحافظ ای دست و مشک و عَلَم

خداحافظ ای ناله ی آه و آب
خداحافظ ای شیر خوار رباب

خداحافظ ای خیمه پر ز دود
خداحافظ ای یاسهای کبود

خداحافظ ای دامن سوخته
به صحرا روان با تن سوخته

خداحافظ ای کودکِ اشکبار
غریبانه جان داده در زیر خار

خداحافظ ای برادر زینب
به خون غلطان در برابر زینب

اگر تیر نمیخورد بچشمای من

اگر تیر نمیخورد بچشمای من

با چه رو میخواستم نگاتون کنم

 

سفارش چقدر کرد اُمُ البَنین

مبادا برادر صداتون کنم

 

ببخشید اگه پیش پای شما

علمدار این قافله پا نشد

آخه دست نداشتم که حائل کنم

 

همه سَعیَمو کردم اما نشد

به من گفته بودی برم علقمه

نشد تا بمونم به پای قرار

 

میخواستم سر عهد باشم ولی

از این نیزه ها شد تنم نیزه زار

 

... حسین جان ، حسین جان ،

 

تو بودی امید همه خیمه ها ،

تو بودی پناه من و خواهرم

 

بهت قول میدم همینجا میاد

تشکر ازت میکنه مادرم

 

نمیدونم اصلاً چجوری باید

با این مشک پاره به خیمه برم

 

تو خیمه همه چشم به راهتن

داداش جواب ربابو چی باید بدم

 

فدای سرت مشک تو پاره شد

چجوری باید با غمت تا کنم

 

کجا میتونم ماه اُمُ البَنین

برادر شبیه تو پیدا کنم

 

... برادر برادر برادر مرو ،

نمیخواد بمونی کنار تنم

 

میبینی تو دست عدو آتیشه

رها کن منو تو همین علقمه

 

اگه دیر بری خیمه غارت میشه

منو برنگردون به سمت حرم

 

چی مونده برام غیر شرمندگی

چجوری بیام و تماشا کنم

 

که اصغر تلف میشه از تشنگی

بذار تا بشه پیکرم ریز ریز ،

بذار هر چی میخواد بیادش سرم

 

برو سمت خیمه نذار بعد من

بره روسری از سر خواهرم

 

... حسین جان ، حسین جان

دریافت

سقا و میر لشکرم

سقا و میر لشکرم

ای نور دیده ی ترم

بی تو باید چجوری من حرم برم

صد موج حیا تو دریای نگاهت بود

وقتی اومدم رقیه چشم به راهت بود

پاشو خیمه ها نداره امنیت بی تو

میرن بچه ها اسیری عاقبت بی تو

ای مِهر و ماه من

پاشو باید یکی باشه همراه من

کی بهتر از تو ای غیرت الله من

برادرم ، برادرم ، برادرم

ای یار مَهجبین

بلند شو گریه های حسینو ببین

پاشو تا که نَمونه علم رو زمین

برادرم ، برادرم ، برادرم

... آه و واویلتا ، واویلتا واویلتا واویلتا ...

تو خیمه منتظر همه

تا که بیای از علقمه

چی دیدی که فقط میگی یا فاطمه

این باید بوی حبیبه ی رسول باشه

عباسم داداش زیارتت قبول باشه

داره علقمه شمیم یاس و نیلوفر

چشمات بسته و سرت رو دامن مادر

ای ساقیِ رشید

نمیشه ای برادر ازت دل برید

بدون تو اُمیدم شده نااُمید

برادرم ، برادرم ، برادرم

هـستم سینه زنت

کنار این دو دست جدا از تنت

به قربون اون اَدرک اَخا گفتنت

برادرم ، برادرم ، برادرم

... آه و واویلتا ، واویلتا واویلتا واویلتا ...

غوغا تو کربلا شده

فرق سرت دوتا شده

پیوستگی ابروهات جدا شده

تو این بی کسی نصیب من شده داغت

پشت من شکست کمرشکن شده داغت

ای جانِ حسین عزیز برادر زینب

دلشوره دارم برای معجر زینب

بی پروا میشنو

تو میری و اینا بی حیا میشنو

واویلا راهی خیمه ها میشنو

برادرم ، برادرم ، برادرم

میلرزه دست و پام

میرم بگم با بُغضی که هست تو صدام

برا اسیری آماده شَن بچه هام

برادرم ، برادرم ، برادرم

... آه و واویلتا ، واویلتا واویلتا واویلتا .

دریافت

پاشو اباالفضل که دیگه حتی درآوردی اشک آبو

پاشو اباالفضل که دیگه حتی درآوردی اشک آبو

پاشو اباالفضل طفل رباب هم زده قید مشک آبو

 

پاشو اباالفضل میدونم اومدی کمک حال رباب شی

ولی چجوری حتی شده خودت هم از خجالت آب شی

 

خجالتم نده داداش ، چی سرم اومده داداش

گریه نکن گریه واسه یه پهلوون بَده داداش

 

من موندم و تنی که پاره پاره شد

قرص قمر چطور قد ستاره شد

 

... سقای تشنه لب ، سقای تشنه لب ...

 

پاشو اباالفضل سکینه چند ساعته که چشم انتظاره

دلت شکسته همین الآن دعا بکن بارون بباره

 

پاشو اباالفضل که پا نشی باید روی خاکا بشینم

راضی نشو که برم به خیمه اشک زینبو ببینم

 

قمر من سوسو زدی ، دم فرات زانو زدی

تو بودی اون دریایی که به رودخونه رو زدی

 

یادت بمونه موج دل فرات

عباسمو زمین زدن جلو چشات

 

... سقای تشنه لب ، سقای تشنه لب ...

 

پاشو اباالفضل مگه تو قول نداده بودی به رقیه

فقط دعا کن که نرسه دست یهودی به رقیه

 

پاشو اباالفضل که میزنن رنگ کبودی به رقیه

که دخترای حرمله میکنن حسودی به رقیه

 

تموم آرزوش تویی ، خوش بحالش عموش تویی

خسته که میشه اون که میگیره اونو به دوش تویی

 

رفته تو خیمه ها چادر سرش کنه

گره معجرو محکم ترش کنه

 

... سقای تشنه لب ، سقای تشنه لب ...

دریافت

داره دل علم میریزه پاشو اباالفضل

داره دل علم میریزه پاشو اباالفضل

آبروی حرم میریزه پاشو اباالفضل

دنیا روی سرم میریزه پاشو اباالفضل

 

پهلوونم زانو نزن ، اِنقدر رو خاک بازو نزن

من خودتو میخوام داداش به مَشک خالی رو نزن

 

وای وای ، شکسته اَبروت

وای وای ، چی شده بازوت

 

... وای وای ، ای وای اباالفضل ، ای وای اباالفضل ...

 

شور میزنه دل رقیه پاشو اباالفضل

پیش توئه دل رقیه پاشو اباالفضل

دلت میاد که بشکنه دل رقیه پاشو اباالفضل

 

سکینه رو بیتاب نکن ، شرمنده ی رباب نکن

جوابشو خودت بده به روی من حساب نکن

 

وای وای ، به خیمه برگرد

وای وای ، رقیه دق کرد

 

... وای وای ، ای وای اباالفضل ، ای وای اباالفضل ...

 

حالا از این به بعد چی میشه پاشو اباالفضل

پشت و پناه اهل حرم آخه کی میشه پاشو اباالفضل

اگه نباشی چادر زینب خاکی میشه پاشو اباالفضل

 

ببین پُر از افسوسمو ، دست تورو میبوسمو

تورو به ناموست قسم تنها نذار ناموسمو

 

وای وای ، وای از اسارت

وای وای ، خیمه و غارت

 

... وای وای ، ای وای اباالفضل ، ای وای اباالفضل ...

دریافت

گویند فقیری به مدینه به دلی زار

گویند فقیری به مدینه به دلی زار

آمد به در خانۀ عبّاس علمدار

زد بوسه بر آن درگه و استاد مؤدب

گفتا به ادب با پسر حیدر کرّار

کی صاحب این خانه یکی مرد فقیرم

بیمار و تهدیست و گرفتار و دل افکار

هر سال در این فصل از این خانه گرفتم

بر خرجی یکساله خود هدیه بسیار

گفتا به زنان امّ بنین مادر عبّاس

با سوز دل سوخته و دیدۀ خونبار

کز زیور و زر هر چه که دارید بیارید

بخشید بر این مرد فقیر از ره ایثار

خود سائل هر سالۀ عبّاس من است این

عبّاس دل آزرده شود گر برود زار

دادند بدو زیور و زر آنچه که می بود

از لطف و کرم عترت پیغمبر مختار

سائل که نگاهش به زر و سیم بیفتاد

بگذاشت ز غم گریه کنان چهره به دیوار

گفتند همه هستی این خانه همین بود

ای مرد عرب اشگ میفشان تو برخسار

آن سائل دلباخته با گریه چنین گفت

کی در همه جا بوده به خیل ضعفا یار

بر من در این خانه گدائی است بهانه

من عاشق عبّاسم، نه عاشق دینار

من آمده ام بازوی عبّاس ببوسم

من در پی گل روی نهادم سوی گلزار

هر سال زدم بوسه بر آن دست مبارک

هر بار شدم محور خ صاحب این دار

یک لحظه بگوئید که عبّاس بیاید

باشد که برم فیض از آن چهره دگر بار

ناگاه زنان شیونشان رفت به گردون

گفتند فروبند لب ای مرد گرفتار

ای عاشق دلسوخته ای محور خ دوست

ای سائل دلباخته ای طالب دیدار

دستی که زدی بوسه جدا گشت ز پیکر

ماهی که تو دیدی به زمین گشت نگونسار

آن دست کز او خرجی یکساله گرفتی

شد قطع ز تیغ ستم دشمن خونخوار

سر بر سر نی، دست جدا تن به روی خاک

لب تشنه، جگر سوخته، دل شعله ای از نار

این طایفه هستند در این خانه سیه پوش

این خانه بود در غم عبّاس عزادار

این مادر پیری که قدش گشته خمیده

سر تا به قدم سوخته چون شمع شب تار

این مادر دلسوختۀ چار شهید است

گردیده دو تا قامتش از ماتم آن چار

این مادر عبّاس همان امّ بنین است

دادند بنینش همه جان در ره دادار

سوگند به آن مادر و آن چار شهدش

بگذر ز گناه همه ای خالق غفّار

تا شیعه نگردیده هلاک از غم عبّاس

«میثم» تو عنان سخن خویش نگهدار

نـــه از خـــدا نــــه ز پیغمبــــرش حیــا کـردند

نـــه از خـــدا نــــه ز پیغمبــــرش حیــا کـردند

ســــر ولـــی خــــدا را ز تــــن جـــدا کـــردند

 

کســی کـــه جـــان همــه انبیا فــدایش بـاد

چـه‌گــونـه بــا گلـــوی تشنــه‌اش فـدا کـردند

 

هنـــوز خـــون گلـــویـش بــه خـاک جاری بـود

ســـر مقــــدس او را بـــه نیــــزه‌هـا کـــردنـد

 

فــــدای غیـــرت عبــــاسیت شــــوم عبــاس

بیــا کــه حملــه بــه نـــاموس کبــریـا کــردند

 

سـه‌سالـه‌ای کـه چنــان گــوشواره می‌لرزید

چــه شــد کـه گـوش ورا پــاره از جفـا کردند

 

یتیمـه‌ای کـه کتک خورد و حق گـریه نداشت

بــه کعــــب نیــــزه چـــرا حـــق او ادا کــردند

 

کسـی کـه بــر سـر دوش رسـول جایش بود

تــــن ورا بـــه ســـم اسـب جـابـه‌جــا کـردند

 

سلاله‌های ولایت که جسمشان می‌سوخت

بــــرای زینـــب دلســـوخـتـــه دعـــــا کـــردند

 

کـنــــار نعـــــش بــــــــــرادر زدنــــد زینـــب را

عجــب بــــه عـهـــد رسـول‌ خـدا وفــا کـردند

 

عجیب نیست اگر شعلـه می‌کشی »میثـم

دل تـــــو را ز ازل دشــت کــــــربـلا کـــردنـــد

ای ساقـی لب تشنگان،

ای ساقـی لب تشنگان،

ای جـان جانانم، سقای طفلانم
داغت شکسته پشت من،

ای راحت جانم، سقای طفلانم

من بـی‌برادر چـون کنم

بـا این سپـاه دون، در دامـن هامـون
بینـم تـو را در ابــر خـون،

ای مـاه تابـانم، سقای طفلانم

خواهـم بـرم در خیمه‌گه،

ای گل تن پاکت، پیکـر صدچـاکت
ممکـن نبـاشد «یا اخا»

محـزون و نـالانم، سقای طفلانم

برخیـز و ای جــان بـرادر

کـن علمـداری، بنما مـرا یـاری
بی تـو غـریب و بی‌معیـن

در این بیابـانم، سقای طفـلانم

بی تـو یقیـن دارم کـه فـردا

زینب نـالان، بـر ناقـه‌ی عریان
گردد سوار از راه کینـه

بــا یتیمانم، سقای طفلانم

شد روز روشن پیش چشمم

 تیره‌تر از شب، چون معجر زینب
بینم تو را در موج خون،

ای دُرّ غلطانم، سقای طفلانم

کسی حرف از عطش بر لب نیارد

کسی حرف از عطش بر لب نیارد
که بابایم دگر سقا ندارد

پدر برگشته با رنگ پریده
به همراه آورد دست بریده

پدر بر گشته با قد خمیده
گرفته در بغل دست بریده

همه در خیمه ها ماتم بگیرید
همه از تشنگی دیگر بمیرید

بخواب اصغر میان گاهواره
که گشته جسم سقا پاره

کنم دفع عطش با اشک دیده
که سقا تشنه لب در خون طپیده

گر نخیزی تو ز جا کار حسین سخت تر است

گر نخیزی تو ز جا کار حسین سخت تر است
نگران حرمم آبرویم در خطر است

قامتِ خم شده را هر که ببیند گوید:
بی علمدار شده، دستِ حسین بر کمر است

داغ اکبر رمق از زانوی من بُرد ولی
بی برادر شدن از داغ پسر سخت تر است

دست از جنگ کشیدند و به من میخندند
تو که باشی به بَرَم باز دلم گرم تر است

نیزه زار آمده ام یا تو پُر از نیزه شدی؟!!!
چو ملائک بدنت پُر شده از بال و پر است

پیش ِ من با سر مُنشَق شده تعظیم نکن
که خدا هم ز وفاداری تو با خبر است

علقمه پر شده از عطر ِ گل ِ یاس، بگو
مادرم بوده کنارت که حسین بی خبر است؟!

به تو از فاصله ی یک قدمی تیر زدند
قد و بالایِ رَسا هم سببِ دردسر است

اصغر از هلهله کردن بدنش میلرزد
گر بداند که تو هستی کمی آرام تر است

تیر باران که شدی یادِ حسن افتادم
دستت افتاده ز تن، فرق تو شق القمر است

وعده ی ما به نوک نیزه به هر شهر و دیار
که به دنبال سرت خواهرمان رهسپر است

جمال حق ز سر تا پاست عباس

جمال حق ز سر تا پاست عباس
به یکتائی قسم یکتاست عباس

اگرچه زاده ِ ام البنین است
و لیکن مادرش زهراست عباس

علم در دست، مشک آب بر دوش
که هم سردار هم سقاست عباس

بنازم غیرت عشق و وفا را
که عطشان بر لب دریاست عباس

هنوز از تشنه کامان شرمگین است
از آن در علقمه تنهاست عباس

نه در دنیا بود باب الحوائج
شفیع خلق در عقبا ست عباس

چه باک از شعله های خشم دوزخ
که در محشر پناه ماست عباس

شفیعان چون به محشر روی آرند
بریده دست او همراه دارند

خدا داند که از روز ولادت
امام خویش را می خواست عباس

ای حرمت قبله ی حاجات ما

ای حرمت قبله ی حاجات ما
یاد تو تسبیح و مناجات ما

تاج شهیدان همه عالمی
دست علی ماه بنی هاشمی

ماه کجا، روی دل آرای تو؟
سرو کجا، قامت رعنای تو؟

همقدم قافله سالار عشق
ساقی عشاق و علمدار عشق

سرور و سالار سپاه حسین
داده سر و دست به راه حسین

عم امام و اخ و ابن امام
حضرت عباس علیه السلام

ای علم کفر نگون ساخته
پرچم اسلام بر افراخته

مکتب تو مکتب عشق و وفاست
درس الفبای تو عشق و صفاست

مکتب جانبازی و سربازی است
بی سری، آن گاه سر افرازی است

شمع شده، آب شده، سوخته
روح ادب را ادب آموخته

آب فرات از ادب توست مات
موج زند اشک به چشم فرات

یاد حسین و لب عطشان او
وآن لب خشکیده ی طفلان او

تشنه برون آمدی از موج آب
ای جگر آب برایت کباب

ساقی کوثر پدرت مرتضی ست
کار تو سقائی کرببلاست

دست تو شد دست شه لافتی
خط تو شد خط امان خدا

پنج امامی که تو را دیده اند
دست علم گیر تو بوسیده اند

چشم خداوند چو دست تو دید
بوسه زد و اشک زچشمش چکید

با لب آغشته به زهر جفا
بوسه به دست تو بزد مجتبی

دید چو در کرببلا شاه دین
دست تو افتاده به روی زمین

خم شد و بگذاشت سر دیده اش
بوسه بزد با لب خشکیده اش

حضرت سجاد هم آن دست پاک
بوسه زد و کرد نهان زیر خاک

حضرت باقر به صف کربلا
بوسه به دست تو بزد بارها

وقت ولادت قدمی پشت سر
وقت شهادت قدمی پیش تر

ای به فدای سر و جان و تنت
وین ادبِ آمدن و رفتنت

مدح تو این بس که شه ملک و جان
شاه شهیدان و امام زمان

گفت به تو گوهر والا نژاد
جان برادر به فدای تو باد

شه چو به قربان برادر رود
کیست ریاضی که فدایت شود

سقای دشت کربلا ابالفضل

سقای دشت کربلا ابالفضل
دستش شده از تن جدا ابالفضل

من قوتی دیگر به تن ندارم
دستی دگر چون در بدن ندارم

سقا و رنگ از تشنگی پریده
دریای خون جاری ز هر دو دیده

تن لاله گون از خون جبین شکسته
لب تشنه و دست از بدن بریده

جان بر کف و در اوج سرفرازی
خجلت ز اشک کودکان کشیده

دریای اشک از چشم ما گرفته
هر قطره خون کز بازویت چکیده

از حنجر خشک تو دوست دارم
این بیت را بهتر ز صد قصیده

والله ان قطعتموا یمینی
انی احامی ابدا عن دینی

من زاده علی مرتضایم
من شاهبار ملک لا فتایم

یارب کمک کن این فرس برانم
این آب را به خیمه گه رسانم

هر چه داریم همه از کرَم عباس است

هر چه داریم همه از کرَم عباس است
خلقت جنت حق لطف کم عباس است

نه فقط خلق زمین عبد و غلامش باشند
به خدا خیل ملائک حَشَم عباس است

نور بر شمس و قمر ماه بنی هاشم داد
عرش یک ذره ز خاک قدم عباس است

شیعه از کینه ی دشمن نهراسد هرگز
دین ما تحت لوای علم عباس است

در صف حشر علمدار ِشفاعت زهراست
علم فاطمه دست قلم عباس است

باب حاجات بود نام نکویش اما
منطبق باب حسین بارقم عباس است

نام معشوق مبر نزد من از عشق مگو
عشق دیریست که در پیچ و خم عباس است

ای که حاجت ز حسین میطلبی دقت کن
پرچم شاه به سوی حرم عباس است

کاشف الکرب که غم از دل عالم ببرد
لب خشکیده ی شش ماهه غم عباس است

بر روی قوس فلک جلوه ی خون گاه غروب
زخم شمشیر به ابروی خم عباس است

خلق در آرزوی کرب و بلایند ولی
چشم امّید همه بر قلم عباس است

بود امیدم تا مرا یاری کنی

بود امیدم تا مرا یاری کنی
سالها بهرم علمداری کنی

ای دریغا شد امیدم نا امید
بی برادر گشتم و پشتم خمید

کس ندیده در عجم یا در عرب
هیچ سقایی بمیرد تشنه لب

در حرم گوید سکینه العطش
طفل ما از تشنه کامی کرده غش

باز در معرکه ها نوبت جولان شده است

باز در معرکه ها نوبت جولان شده است
شیر از بیشه سر آورده رجز خوان شده است

کیست این مرد که هنگامه ی تیرش پیداست
تک سواری که فقط رد مسیرش پیداست

موج برخاسته و کوه تلاطم دارد
سر بدزدید که یک شیر تبسم دارد

آمده تا که بگیرد نفس طوفان را
آمده تا بخرد آبروی میدان را

مشک بر دوش هوای دل دریا دارد
پسر سوم زهرا چه تماشا دارد

تند باد است که می چرخد و جانکاه بود
اشهد ان علیاً ولی الله بود

چشمها مات علی باز به خیبر رفته
این جوان کیست که اینقدر به حیدر رفته

گره ای زد به دو ابرو و نفس بند آمد
کعبه و خیبر و دریا همه را کند آورد

لحظه ی سخت نبرد است گل لبخندش
نام زهرا و علی نقش به بازو بندش

رقص تیغش چه عجیب است هنر می خواهد
دیدن حضرت عباس جگر می خواهد

هو هوی تیغه ی او وه چه شتابی دارد
پس هر ضربه به جا ردّ شهابی دارد

بعد هر ضربه ی او تازه همه می فهمند
که دو نیمند و یا اینکه به مویی بندند

لرزه می افکند آن دم که قدم می کوبد
سر زینب به سلامت که علم می کوبد

پای او ریخته هر کس که سری داشته است
چه خیالیست حرم را علم افراشته است

باز می اید و مشکش پر آبست هنوز
وقت لالایی آرام رباب است هنوز

آه از آن روز که می دید که لبها خشک است
مشک های حرمش بین دو دریا خشک است

رفت یک بار دگر شاد کند دلها را
تا به خیمه بکشاند یقه ی دریا را

دختری گفت فرات از لب او می آید
دلتان قرص بخوابید عمو می آید

ولی ای وای نیامد نفس گلها حیف
چقدر منتظرش بود رباب اما حیف

به کمین چند هزاری دل نخلستانند
شیر می آید و از ترس همه پنهانند

دست را بس که کریم است همانجا بخشید
حاجت هر چه که تیر است به یکجا بخشید

تیر از چار طرف خورده ولی جان دارد
پدر مشک ببین مشک به دندان دارد

گرچه هر تیر خودش را به تن او جا کرد
باز هم حرمله اینجا گره اش را وا کرد

سلام ما به حسین و به پاره ی جگرش

سلام ما به حسین و به پاره ی جگرش 
که پاره شد جگرش، از شهادت پسرش 

به خُلق و خو، علی آیینه ی پیمبر بود 
صدف علی و به فضل و ادب، علی گهرش 

خمیده قامتش از داغ اکبرش زآن پیش 
که بشکند ز فراق بردارش، کمرش 

ز پاره پارهِ تن او فتاده بر خاکش 
نشست گرد غریبی، به صورت پدرش 

غم فراق پدر تازه شد برای حسین 
چو دید چهره ی خونین او و زخم سرش 

گریست بر سر جسم علی، به صوت بلند 
که رفته بود دل از دست و نور از بصرش 

حسین را نفس از غصه بر نمی آمد 
برای تسلیتش، زینب ار نمی آمد 

اهل حرم بیارید

اهل حرم بیارید 
عطر و گلاب و قرآن 
زینب بیا تماشا 
اکبر رود به میدان 

در پیش چشم بابا 

رود به جنگ عقبا 

تا در کنار قرآن 

فدا کند سرو جان 

زینب کند اشاره 

که اکبر است مگر او 

حسین کند نظاره 

پیغمبر است مگر او 

اکبر به خون شناور 

حسین به جستجویش 

در وقت دادن جان 

پدر نموده بویش 

خضاب و کرده از خون 

محاسن نکویش 

دشمن اشاره می کرد 

خون می چکد ز رویش 

لیلا خبر ندارد 

دیگر پسر ندارد 

شام فراق اکبر 

یارب سحر ندارد 

اهل حرم صدای 

مولای خود شنیدند 

برای یاری او 

از هر طرف دویدن 

حسین و دلبرش را

غرق به خون بدیدن 

فریاد وا حسینا 

یک جا زدل کشیدن 

سوی حرم خدایا 

شبه پیمبر آمد 

با جسم اربا اربا 

علی اکبر آمد 

ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان

ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان 
مثل تیری که رها می شود از چنگ کمان 

خسته از ماندن و، آماده ی رفتن شده بود 
بعد یک عمر رها از قفس تن شده بود 

مست از کام پدر بود و لبش سوخته بود 
مست می آمد و رخساره برافروخته بود 

روح او از همه دل کنده، به او دل بسته 
بر تنش دست یدالله حمایل بسته 

بی خود از خود، به خدا با دل و جان می آمد 
زیر شمشیر غمش رقص کنان می آمد 

یاعلی گفت که بر پا بکند محشر را 
آمده باز هم از جا بکند خیبر را 

آمد، آمد به تماشا بکشد دیدن را 
معنی جمله در پوست نگنجیدن را 

بی امان دور خدا مرد جوان می چرخید 
زیرپایش همه کون و مکان می چرخید 

بارها از دل شب یک تنه بیرون آمد 
رفت از میسره از میمنه بیرون آمد 

آن طرف محو تماشای علی حضرت ماه 
گفت:لاحول ولاقوه الابالله 

رسم است هر که داغ جوان دید، دوستان

رأفت برند حالت آن داغ دیده را 

یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا 
و آن یک ز چهره پاک کند اشک دیده را 

القصه هر کسی به طریقی ز روی مهر 
تسکین دهد مصیبت به روی رسیده را 

آیا که داد تسلیت خاطر حسین 
چون دید نعش اکبر در خون تپیده را 

آیا که غمگساری و اندوه بری نمود 
لیلای داغ دیده و زحمت کشیده را 

بعد پسر دل پدر آماج تیر شد 
آتش زدند لانه ی مرغ پریده را

تا به میدان ز حرم اکبر رفت

تا به میدان ز حرم اکبر رفت 
دل زجان شسته سوی دلبر رفت 

روح از جسم حرم یکسر رفت 
همه گفتند که پیغمبر رفت 

زان طرف مرگ به استغبالش 
ین طرف جان حسین دنبالش 

گفت ای سرو قد دلجویت 
لیله قدر پدر گیسویت 

ای رخت ماه و هلال ابرویت 
صبر کن سیر ببینم رویت 

هم کنم خوب تماشای تو را 
هم ببینم قدو بالای تو را 

ای جگر گوشه من ای پسرم 
هیچ دانی که چه آری بسرم 

مرو اینگونه شتابان ز برم 
لختی آهسته من آخر پدرم 

من نگویم مرو ای ماه برو 
لیک قدری بر من راه برو 

پدر ایستاده و می کرد نظر 
جانب مرگ پسر راهسپر 

همچنان سوی سما دست پدر 
تا بگوش آمدش آوای پسر 

رنگ خود باخت ز بانگ پسرش 
زانکه دانست چه آمد به سرش

ای مرا آشفته کرده حال تو

ای مرا آشفته کرده حال تو 
دیده و جان و دلم دنبال تو 

عزم وصل حق تعالی کرده ای 
ترک جان یا ترک بابا کرده ای 

روح من با این شتاب از تن مرو 
ای تمام عمر من بی من مرو 

کم زهجر خویش قلبم چاک کن 
باز گرد از دیده اشکم پاک کن 

راه غم بر قلب تنگم باز شد 
غربتم با رفتنت آغاز شد 

ای دل صد پاره ام پیراهنت 
اشک ثار الله وقف دامنت 

می روی این قوم سنگت می زنند 
گرگ های کوفه چنگت می زنند 

صبر کن بابا تماشایت کنم 
سِیر حسن و قدّ و بالایت کنم 

بعدِ عمری حاصل من داغ توست 
جان بابا قاتل من داغ توست 

عهد من با دوست عهدی محکم است 
هر چه بینم داغ در این ره کم است 

عهد بستم تا که قربانت کنم 
غرق خون تقدیم جانانت کنم 

عهد بستم تا که درراه خدا 
عضوعضوت را کنند از هم جدا 

زخم تو مشکل گشایی می کند 
مرگ از تو دلربایی می کند 

من خلیل الله، تو اسماعیل من 
داغ تو تسبیح من تهلیل من 

جسم مجروحت گلستان من است 
فرق خونین تو قرآن من است 

خون گلاب وخاک صحرا مُشک توست 
آبروی من دهان خشک توست 

زخم ما را خنده بر شمشیر هاست 
چشم ما چشم انتظار تیرهاست 

گرچه خشک ازتشنگی لب های توست 
رو که جدم مصطفی سقای توست 

ما به راه دوست هستی باختیم 
بعد از آن در قلب دشمن تاختیم

به همره تو رود روح من ز پیکر من

به همره تو رود روح من ز پیکر من 
سپردمت به خدا ای یگانه گوهر من 

اگر که می‌روی آهسته‌تر برو پسرم 
که هست پشت سر تو نگاه آخر من 

دو غصه بر جگر عمه‌ات زده آتش 
دهان خشک تو و اشک دیدة تر من 

وضو بگیر ز اشک و برو به جانب مرگ 
کـه پیشبـاز تـو آیـد ز خلد، مادر من 

چگونـه تـاب بیـارم، چگونه صبر کنم؟ 
کـه بـر سـر تـو بریزند در برابر مـن 

اگــر فتـاد عبـورت کنـار شط فرات 
بیـار جـرعة آبـی بــرای اصغر مـن 

بپوش زخم سرت را به دستِ غرقه به خون 
اگر به دیدنت آیـد ز خیمـه خـواهر مـن 

ز حلقــه‌های زره بیشتر رسـد زخمت 
هزار پاره شود پیکرت چو حنجـر من 

اگر چه فرق تو گردد دو تا به تیغ ستم 
یکی است قبـر تـو و تـربت مطهر من 

عدو به گریة مـن خنده می‌زند «میثم» 
تـو گریـه کـن بـه عزایِ علیِّ‌‌اکبر من

تا کفن بر قد وبالای رسایت کردم

تا کفن بر قد وبالای رسایت کردم 
سوختم وز دل و پر درد، دعایت کردم 

آخرین توشه ام از عمر تو این بود علی 
که غم انگیز نگاهی زقفایت کردم 

تو زمن آب طلب کردی و من سوزی 
که چرا تشنه لب از خویش جدایت کردم 

گر کمی آب نبودم که رسانم به لبت 
داشتم اشکی و ایثار به پایت کردم 

نگشودی لب خود هر چه ترا بوسیدم 
نشنیدم سخنی هر چه صدایت کردم 

پدرت را نبود بعد تو امید حیات 
جان من بودی و تقدیم خدایت کردم 

یارب این دشت بلا این من و این اکبر من 
هر چه را داشتم ای دوست فدایت کردم 

آن خلیلم که ذبیحم نکند فدیه قبول 
وین ذبیحی است که قربان به منایت کردم 

ای مؤید چو ترا بنده مخلص دیدم 
دگر از بندگی غیر رهایت کردم

 

دویده ام ز حرم تا که زنده ات نگرم

دویده ام ز حرم تا که زنده ات نگرم 
مبند دیده کمی دست و پا بزن پسرم 

ز مصحف تنت این آیه های ریخته را 
چگونه جمع کنم سوی خیمه ها ببرم 

به فصل کودکی و در سنین پیری خود 
دو بار داغ پیمبر نشست بر جگرم 

میان دشمن از آن گریه می کنم که مگر 
به کام خشک تو آبی رسد ز چشم ترم 

من آن شکسته درختم که با هزار تبر 
جدا ز شاخه شد افتاد بر زمین ثمرم 

اگر چه خود ز عطش پای تا سرم میسوخت 
زبان خشک تو زد بیشتر به دل شررم 

مگر نه آب بُوَد مهر مادرم زهرا 
روا نبود تو لب تشنه جان دهی به برم 

جوان ز دل نرود گر چه از نظر برود 
تو نِی برون ز دلم میروی نه از نظرم 

به پیش دیده ی من پاره پاره ات کردند 
دلی به رحم نیامد نگفت من پدرم 

مصیبتی که به من می رسد محبت اوست 
هزارها چو تو تقدیم حیّ دادگرم 

به روز حشر نگرید دو دیده اش "میثم" 
کسی که گریه کند بر ستاره ی سحرم

 

ناباورانه می برم ای باورم تو را

ناباورانه می برم ای باورم تو را 
ناباورانه غرق به خون تا حرم تو را 

پا را مکش که شیون زنها رسد به گوش 
سوگند میدهم به دل دخترم تو را 

سخت است روی سطح عبا جمع کردنت 
پاشیده اند بس که به دور وبرم تو را 

لبخندها بلندتر از قبل میشود 
وقتی که میکشم به دو چشم ترم تو را 

حالا صدای هلهله ها هم بلند شد 
یعنی که آمده ببرد خواهرم تو را 

ای غیرتی به خاطر عمه بلند شو 
مگذار از میان حرامی برم تو را 

جای من شکسته ببین در میان خون 
با دست خود شانه زده مادرم تو را 

وای از حرم که می نگرد ساعتی دگر 
بر نیزه می برند کنار سرم تو را 

میخواستم بغل کنمت باز هم ولی 
تکه به تکه در بغل می برم تو را

 

جای برگشتن به خیمه، رفت سوی کوفیان

جای برگشتن به خیمه، رفت سوی کوفیان 
گوییا این بوده تنها آرزوی کوفیان 

راه باز کردند تا اکبر بیاید بینشان 
عقده ای دیرینه وا شد از گلوی کوفیان 

جزر و مد تیغ و شمشیر عدو بی سابقه است 
شد پر از خون علی اکبر سبوی کوفیان 

بعد از آنکه جای سالم درتن اکبر نماند 
صحبت از مرگ حسین شد گفتگوی کوفیان 

دشمنی با هر که رنگ و بویی از حیدر گرفت 
بر علی سوگند بوده خلق و خوی کوفیان 

گوییا زهرا به دنبال علی در کوچه ها 
دختر حیدر رود گریان به سوی کوفیان

با سر نیزه تنت را چه به هم ریخته اند

با سر نیزه تنت را چه به هم ریخته اند 
ذ ره  ذ ره بدنت را چه به هم ریخته اند 

سنگها روی لب خشک تو جا خوش کردند 
این عقیق یمنت را چه به هم ریخته اند 

وسط معرکه ای رفتی و گیر افتادی 
سر فرصت بدنت را چه به هم ریخته اند 

تابه حالا نشده بود جوابم ندهی 
وای بر من دهنت را چه به هم ریخته اند 

چشم من تار شده به چه مداواش کنم 
یوسفم پیرهنت را چه به هم ریخته اند 

عمه ات آمده تا دست به معجر ببرد 
پدر بی کفنت را چه به هم ریخته اند 

ابروان تو حسینی ست و چشمت حسنی ست 
این حسین و حسنت را چه به هم ریخته اند

برسان زود جوانان حرم را عباس

برسان زود جوانان حرم را عباس 
که بیارند به خیمه پسرم را عباس 

دسترنج ِ همه ی عمر مرا باد تکاند 
جمع کن روی عبایم ثمرم را عباس 

به زمین میزندم...،داغ جوان سنگین است 
پس بگیر از دو طرف زیر پرم عباس 

زخم تیری که قرار است نصیب تو شود 
کاش میدوخت به هم چشم ترم را عباس 

تا نمیدیدم از این سوی به آن سوی زمین 
پخش کردند تمام جگرم را عباس 

زانویم تا شده اما به تو پشتم گرم است 
نشکند کاش بلایی کمرم را عباس 

اکبرم رفت تو هم گر بروی از دستم 
پس به کی بسپرم این اهل حرم را عباس 

بعد آن دیر نباشد که ببیند زینب 
پنجه ای چنگ زده موی سرم را عباس

 

دل ز قرص قمر خویش کشیدن سخت است

دل ز قرص قمر خویش کشیدن سخت است 
نازها از پسر خویش کشیدن سخت است 

سر زانو کمکم کرد که پیدات کنم 
ورنه کار از کمر خویش کشیدن سخت است 

مشکل این است بغل کردن تو مشکل شد 
تکه ها را به بر خویش کشیدن سخت است 

خواستی این پدر پیر خضابی بکند 
خون دل را به سر خویش کشیدن سخت است 

نیزه بیرون بکشم از بدنت می میرم 
خار را از جگر خویش کشیدن سخت است 

گر چه چشمم به لب توست ولی لخته ی خون 
از دهان پسر خویش کشیدن سخت است 

تکه های جگرم هر طرفی ریخته است 
همه را دور و بر خویش کشیدن سخت است 

به – که از گردن من دفن تو برداشته شد 
دست از بال و پر خویش کشیدن سخت است

ای پیکر تو چون جگر پاره پاره ام

ای پیکر تو چون جگر پاره پاره ام

تا کی زنی به دل زسکوتت شراره ام

 

با آن سینه ام شده مجروح داغ تو

لبخند قاتلت زده زخم دوباره ام

 

یک آسمان ستاره زچشمم به خاک ریخت

دیدم چو پاره پاره شده ماه پاره ام

 

من چاره ساز درد همه عالمم ولی

با اوفتادن تو زکف رفته چاره ام

 

ای تشنه لب برآر سر از خاک و آب ریز

از اشک دیده بر گلوی شیر خواره ام

 

چون قرص ماه آفتاب وجودم تمام سوخت

دیدم به چشم خویش غروب ستاره ام

 

بعد از تو ای ستارۀ صبح امید، نیست

غیر از سکوت دائم و اشک هماره ام

 

از چشم نیم باز تو خون پاک می کنم

شاید کنی به گوشه چشمی نظاره ام

 

(میثم) زسوز سینه چو شرح غمت دهد

آتش زند به عالم دل با اشاره ام

 

جوانان بنی هاشم بیاید

 

جوانان بنی هاشم بیاید 
علی را بر در خیمه رسانید 

خدا وندا که من طاقت ندارم 
علی را بر در خیمه رسانم 

----
مدینه مادرش چشم انتظار است 
به خیمه عمه اش دل بی قرار است

کجا رفتند و آن رعنا جوانان 
کجا رفتند و آن پاکیزه جانان

----
نباشد مادرش لیلا بیاید 
تماشای قد اکبر نماید 

بگویید عمه اش زینب بیاید 
علی بر در خیمه رساند

***********

عدو خنجر به قلب پاره می‌زد 
غمت آتش به سنگ خاره می‌زد 

به چشم خویش دیدم جان بابا 
که از فرق تو خون فواره می‌زد

 

شه چو آمد ز لب تشنه‌ی اصغر، یادش

شه چو آمد ز لب تشنه‌ی اصغر، یادش

رفت از سوز عطش تا به فلک، فریادش

 

بند قنداقه‌ی اصغر به سر دست گرفت

تا چو مرغان کند از بند قفس، آزادش

 

گشت با آن گُل افسرده، روان سوی سپاه

به امیدی که دهد آب و کند دل‌شادش

 

هم‌چو‌ مرغان ز عطش، طفل، پر و بال زنان

ناگه آمد ز کمین‌گاه برون، صیّادش

 

تیر کین آمد و بر حلق علی، جای گرفت

دست بیداد اجل، داد چو گُل بر بادش

مچین خـــــــــشت لحد تا من بیایم

مچین خـــــــــشت لحد تا من بیایم

تمـــــــــــاشای رُخ اصغر نمایم

دوید او را گــــرفت با آه و زاری

که ای اصغر، مگر مادر نداری

 

بخواب اصغــــــــر گلِ پژمردۀ من

بخواب ای غنچۀ تیر خوردۀ من

 

بخواب آسوده اندر دامن خاک

ندیده دامن پر مهر مادر

 

بخواب و خواب راحت کن شب و روز

که خاموش است صحرا بار دیگر

 

نمی آید صدای تیر و شمشیر

نه دیگر نعره الله اکبر

 

همه افتاده در خوابند خاموش

توئی صحرا و چندین نعش بی سر

 

نترس ای کودک ششماهه من

که اینجا خفته هم قاسم هم اکبر

گل ششمــــــاهه ام را حرمله چید

مگر عـــــــمه گلویش را نبوسید

 

بخواب ای حنجرت صد پاره گشته
بخـــــواب آرامش جانم، علی جان

 

که با تیر سه شعبه کرده صیدت؟

بسوزد جان آن صیاد کافر

 

خدایا بشکند آن دست گلچین

که کرد این غنچه را نشکفته پرپر

بخواب ای نو گل پژمان و پرپر

بــخواب ای راحت جانم علی جان
بخواب ای طفل عطشانم علی جان

 

بخواب ای نو گل پژمان و پرپر

بخواب ای غنچه افسرده اصغر

 

گل نـــــــــــــازم چرا رنگت پریده

لبت جــــــز اشک من آبی ندیده

بخــواب این کوفیان رحمی ندارند
بخـواب بر روی دستانم، علی جان

بخواب ای اصغرم شد مَشک پاره

نبینی گوش هـــای بی گوشواره

شیعتی مَهْما شَرِبْتُم ماءِ عَذْبٍ فاذکرونی

 

شیعتی مَهْما شَرِبْتُم ماءِ عَذْبٍ فاذکرونی

اَوْ سَمِعْتُم بِغَـــــریبٍ اَوْ شَهیدٍ فَانْدُبُونی

شیعه هرگه آب نوشی از لب من یاد آرید

یا شنیدید از شهید و کشته ای بر من بزارید

 

فـَاَنا السِّبْطُ الَّذی مِنْ غَیْرِ جُــرْمٍ قَتِلُونی

وَ بِجَرد الخَیْـلِ بَعْد القَتْلِ عَمْداً سَحِقُونی

منم آن سبط رسولی که رگ حلقم گشودند

وبه سم اسب بعد از کشته گشتن جسم سودند

 

لَیْتَکُم فی یَوْمِ عاشــورا جمیـعاَ تَنْظُرونی

کَیْفَ اَسْتَسْقی لِطِفْـلی فَاَبوا اَن یّرْحَمُونی

کاشکی در روز عاشورا همه بودید و آنجا

که چگونه بهر طفلم آب می جُستم ز اعدا

 

وَ سَقُوهُ سَهمِ بَغــــیٍ عِوَضِ الماءِ المَعِین

یا لِرِزءٍ  وَ مَصابٍ هَدَّ اَرکانِ الحَجُون

رحم ننمودند و تیر از عوض آبش بدادند

وای از این ماتم که خون از دیده عالم گشادند

 

وَیلَهُم قَد جَرَحُوا قَلبٍ، لِرَسُولِ الثَّقَلَین

فَالعَنُوا هُم مَاستَطَعتُم شِیعَتِی فِی­کُلِّ حِین

وای بر آنها که قلب مصطفی خَستند از این غم

تاتوانی لعن بنما شیعه بر ایشان دمادم

 

ای قضایی نوحه خوان شو بر شهیدان بلا را

شافعت گردد حسین بن علی روز جزا را

گهواره بیتابی چرا، علی نمیخوابی چرا

گهواره بیتابی چرا، علی نمیخوابی چرا
پر شده از صدای تو تموم دشت کربلا

ترک ترک شده لبات، الهی بارون بگیره
غنچه نشکفته من، دوباره باز جون بگیره

علی بودن سخته برات، وقتی تو خیمه ها باشی
هی دست و پا میزنی تا، فدایی بابا باشی

حرمله در کمینته ، حرمله نامرده علی
گمون کنم تیرو کمون، با خودش آورده علی

کسی بهت آب نمیده، آه همه بی اثره
نکن تلظی پسرم، ببین بابا تشنه تره!

رقیه میخونه برات" فالله خیر حافظا"
تو میری و پشت سرت، میشکنه قلب خیمه ها

گلوی نازکت مگه، سه شعبه رو تاب میاره
غصه نخور عزیزکم، زهرا برات آب میاره

بارون خون میباره از، زمین به سمت آسمون
حجت قبول شد پسرم، آخه نشون به این نشون

کاش بدونن که گردنت، طاقت نیزه نداره
کاش بدونن تو کاروان، تو خانوما یه مادره

شونه به شونه با عمو، حرومیا دور و برت
برو که مادر میخونه، وإن یکاد پشت سرت

خدا کنه که بعد تو، بچه کوچیک نبینه
غنچه ای رو دست کسی، از روی شاخه نچینه

کشتند از ره کین اولاد مصطفی را

کشتند از ره کین اولاد مصطفی را
لب تشنه سربریدند فرزند مرتضی را

گل‌های باغ زهرا ای وای گشته پرپر
در کربلا بنگر در خاک و خون شناور

در دشت کین فتاده بس پیکران بی‌سر
شد لاله‌گون ز خونِ آن نوگلان پرپر

یا فاطمه تو امروز یک لحظه کن نظاره
جسم حسین مظلوم گردیده پاره پاره

 

لالا لالا گل بابا دیگه سقا نمیتونه آب بیاره

لالا لالا گل بابا دیگه سقا نمیتونه آب بیاره

لالا لالا گل پرپر بخواب اصغر مادرت که شیر نداره

لالا لالا گل یاسم در هراسم حرمله تورو نبینه

قاتل تو پُر زِ کینه در کمینه تا که یاسمو بچینه

 

بارون میباره از چشمام جون نداره پاهام موندم تنها

لرزه افتاده بر اعضام جون نده رو دستام جون بابا

 

... علی لای لای ، علی لای لای ، علی لای لای علی ...

 

لالا لالا گل سنبل چه قشنگ زل زدی تو چشمای بابا

لالا لالا دل بریدی پر کشیدی از روی دستای بابا

وقتی ساقی آب نیاورد تشنه لب مُرد وقتی دیدم مادرت رو

دم گوشش گفتم آروم تا نشد دیر سیر نگاه کن اصغرت رو

 

آهِ غم میکشم از دل با خنده ی قاتل اِی دل اِی دل

راه خیمه رو گم کردم پر زِ غم و دردم اِی دل اِی دل

 

... علی لای لای ، علی لای لای ، علی لای لای علی ...

 

لالا لالا ناله دارم بیقرارم دلم از داغ تو خونه

لالا لالا گل لاله به سه ساله چی بگم خدا میدونه

همه صبر و طاقتم رفت تا صدای کف و هلهله بلند شد

پیش چشمام زیر تیغ تیز دشمن حنجرت به پوست بند شد

 

خون شد  دلم برای تو  هنوز چشای تو نیمه بازه

میخوام  دفنت کنم تا که  پرپر نشی زیر نعل تازه

آهِ غم میکشم از دل با خنده ی قاتل اِی دل اِی دل

راه خیمه رو گم کردم پر زِ غم و دردم اِی دل اِی دل

 

... علی لای لای ، علی لای لای ، علی لای لای علی ...

دریافت

حسین و ببینید، پریشون و حیرون

 

حسین و ببینید، پریشون و حیرون

داره با یه بچه میاد سمت میدون

 

کی میتونه سیراب کنه اصغرش رو

بچینه با ریشه گل پرپرش رو

 

کی میتونه طفل‌و بگیره نشونی

بیا حرمله که تو راشو میدونی

 

تو خوب میتونی این گلا رو بچینی

سفیدی زیر گلوشو میبینی

 

بگذار آروم بخوابه طفل و

یه جرعه آب بده به طفل و

سیراب کن با سه‌شعبه طفل و

 

تیری که آوردم یکی از هموناس

که قبلاً باهاشون زمین خورده عباس

 

بده مزد من رو، تیرم به هدف خورد

زدم بچه رو و دیدم که باباش مُرد

 

تیری که بهش خورد گلوشو دریده

حالا بچه رو دست باباش خوابیده

 

حسین‌و دیدم که پریشون و حیرون

میرفت سمت خیمه، میومد تو میدون

 

تیرم قلب حسین و چاک کرد

با دست خون گلوشو پاک کرد

پشت خیمه گلش رو خاک کرد

 

الهی حــــــــــرمله از غم بسوزی

الهی حــــــــــرمله از غم بسوزی 

که دیگر حنجـــــر طفلی ندوزی

 

الهی حرمله دستت بیوفتد

کمان از پنجه و شستت بیوفتد

 

فروغ دیدگانم را ربودی

فروغ از دیده ی پستت بیوفتد

 

به چشم خـــویش می کردم نظاره

گلوی اصــــــــغرم شد پاره پاره

 

دست و پایم به هم از پَر زدنت پیچیده

دست و پایم به هم از پَر زدنت پیچیده

چه کنم با تو که اینگونه تنت پیچیده

لااقل کاش به جسمت زره ای میکردم

استخوانت شده با پیرُهَنَت پیچیده

تو چنان شیشه یِ عطری که شکسته شده ای

همه جا نافه یِ مُشکِ خُتَنَت پیچیده

گُل ِ من لَحن ِ عمو گفتن ِ تو برگشته

زیر ِ مرکب شده طرز ِ سُخَنَت پیچیده

اینهمه ریخت و پاشی که شده با تن ِ تو

گردبادی ست که در انجمنت پیچیده

اثر ِ موم عسل یا سُمِّ مرکب بوده

که زبانِ تو به دور ِ دهنت پیچیده

به تلافیِ مدینه به تنت پا زده اند
تا که شد نعره یِ ابن الحسنت پیچیده

ارباً اربا چو علی اکبر لیلا شده ای
در عبا جمع کنم بسکه تنت پیچیده

 

آنقدر لب ‌تشنه و معصوم بود

 

آنقدر لب ‌تشنه و معصوم بود

گریه هم می‌کرد نامفهوم بود

 

صورتی کوچک شبیه غنچه داشت

استخوانش نرم مثل موم بود

 

مادرش از تشنگی شیری نداشت

در میان خیمه‌ها مغموم بود

 

جان به قربان غریبیِ حسین

از دو قطره آب هم محروم بود

 

با سه‌شعبه طفل شش ماهه زدن

در میان کفر هم مذموم بود

 

بین دستش یک طرف جسم علی

یک طرف هم صورت و حلقوم بود

 

لالایی بخواب ای عمرم

لالایی طنّازی کن

میباره از چشام بارون

با گونه‌هام بازی کن

 

گریه میکنی بدنم میلرزه

ناله میزنی جیگرم میسوزه

دست و پا نزن مادرت میمیره

رفتنی شدی پسرم چند روزه

 

لالایی لالا ای جونم

لالایی مرد میدونم

 

آماده‌ای برا میدون

اگه که بند بیاد ناله‌ات

برا خودت یه پا مردی

بده برا تو این حالت

 

تشنته ولی ندارم شیر مادر

تشنه لب برو  پسرم  تو میدون

گریه میکنم برا اینکه تازه

شش ماهت شده درآوردی دندون

 

لالایی لالا جونم

ناله‌ی عمه بالا رفت

یهو دلم هواتو کرد

یه ذره فکر مادر باش

میون گهواره برگرد

 

پر زدی علی باشه تنها رفتی

مادرت ولی کنار گهواره‌ست

چی اومد سرت که دیدم انگشتِ

بابا رو گرفتی تو از درد توو دست

لالایی لالا جونم

*******

 

با چه رو خیمه بَرَم این سرِ آویزان را

 

با چه رو خیمه بَرَم این سرِ آویزان را
چه کنم مشکلِ این حنجر خون ریزان را

به سفیدیِ گلوی تو کسی رحم نکرد
رسمِ کوفی است بگیرند هدف، مهمان را

دست و پایی زدی و باز تبسّم کردی
پس خدا بوسه زند این دو لب خندان را

بوسه بر این سرِ پاشیده ز هم مشگل نیست
من چسان دفن کنم پاره ای از قرآن را

مشگل اینجاست که سر نیزه امانت ندهد
اهل غارت نکند رحم ، گُلِ پنهان را

من دهم با چه زبانی خبرت را به رباب
آب دادَست سه شعبه گلوی عطشان را

بعد از این است که بر سینۀ من جا داری
نزد مادر ببرم آهِ دِلِ سوزان را

گریه بر معجرِ عمّه نرود از یادت
وسط هلهله ها بدرقه کن یاران را

تا به محشر ز غبار غم تو گریه بپاست
ای عجب داغ تو کردَست بپا طوفان را

سند مستند کرب و بلا حنجر توست
بُرد مظلومیِ تو آبروی عدوان را

عید قربان من است و تو همان ذبحِ عظیم
و خدا مُهر قبولی زند این قربان را

مرغ دل پر می زند پیوسته سوی کربلا-

بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا

بند اوّل

مرغ دل پر می زند پیوسته سوی کربلا

گشته ذکر صبح و شامم گفتگوی کربلا

پیش تر از آنکه مادر شیر نوشاند مرا

جام اشگ و خون گرفتم از سبوی کربلا

با وجود نهر جاریِ فرات و علقمه

خون ثارالله شد آب وضوی کربلا

اشگ چشم زینب و خون حسین بن علی

گشته تا صبح قیامت آبروی کربلا

گه کشد در قتلگه گاهی به سوی علقمه

گه برد هوش از سرم نام نکوی کربلا

کعبه و سعی و صفا و مروه ی من کربلاست

هر کجا باشم دلم باشد به سوی کربلا

در صف محشر که سر می آورم بیرون زخاک

می کند چشمم به هر سو جستجوی کربلا

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

بند دوّم

از فراق کربلا پیوسته دارم زمزمه

ترسم این هجران دهد آخر به عمرم خاتمه

دوست دارم تا بگریم در کنار قتلگاه

بشنوم در گوشه ی مقتل صدای فاطمه

دوست دارم تا شود از گریه چشمم جام اشک

با سرشک دیده سقّایی کنم در علقمه

دوست دارم مرقد شش گوشه گیرم در بغل

اشگ ریزم بر رخ و باشم دعا گوی همه

دین من دنیای من عقبای من باشد حسین

نه به خُلدم حاجت است و نه زنارم واهمه

دیده بستم از همه عالم، دلم در کربلاست

بر لبم دائم بود این بیت زیبا زمزمه

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

بند سوّم

کربلا ای حُرمتت بالاتر از بیت الحرام

تا به کی از دور گویم بر شهیدانت سلام

تا به کی از دور گردم دور نهر علقمه

تا به کی فراتت خون دل ریزم به جام

آه از من گر نسوزم لحظه لحظه بر حسین

وای بر من گر شود بی کربلا عمرم تمام

کربلا! یک لحظه از آب فرات خود بپرس

مِهر زهرا از چه شد بر زاده ی زهرا حرام

کربلا! فریاد زن با مردم عالم بگو

کوفیان با سنگ از مهمان گرفتند احترام

بس که می گردد دلم بر گرد آن شش گوشه قبر

بس که مشتاق حسین و کربلایم صبح و شام

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

بند چهارم

من کجا از دلبرم یک لحظه دل بر داشتم

پیش تر از خلقتِ دل مهرِ دلبر داشتم

پیش تر از بودن چشمم هزاران موج اشک

از برای گریه بر آن جسم بی سر داشتم

پیش تر از بردن نام پدر گفتم حسین

مهر او را در دل از دامان مادر داشتم

شیر مادر را ننوشیده، به چشمم سیل اشک

بر گلوی تشنه ی شش ماهه اصغر داشتم

پیش تر از نوجوانی سینه بر اکبر زدم

پاره های دل بر آن صد پاره پیکر داشتم

مادرم می گفت ای فرزند! من کام تو را

از ازل با خاک سرخ کربلا برداشتم

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

بند پنجم

عضو عضو پیکرم پیوسته گوید یا حسین

تا برات کربلایم را کند امضا حسین

هم دلم برده با خود در کنار قتلگاه

هم دو چشمم را کند از اشک و خون دریا حسین

با همین پرونده ی سنگین و این بار گناه

می خرد ما را در این دنیا و آن دنیا حسین

از سنین کودکی پوشیده ام رخت سیاه

ریختم اشگ و زدم بر سینه، گفتم یا حسین

غم مخور گر روز محشر گم شدی در بین خلق

هر کجا باشیم ما را می کند پیدا حسین

من که از روز ولادت کربلایی بوده ام

دوست دارم وقت مردن هم بمیرم با حسین

کعبه و رکن و مقام و زمزم من کربلاست

از حسینم در حسینم با حسینم با حسین

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

بند ششم

خاک را در قتلگه گِل کردم از اشگ دو عین

ساختم مُهری و روی آن نوشتم یا حسین

اشگ من بر یوسف زهراست، دین و دِین من

گریه کن ای دیده نگذاری بمانم زیر دِین

ای اجل مهلت بده یک لحظه سقّایی کنم

با سرشک دیده بر سقّای مقطوع الیدین

دوست دارم مثل زینب سر به محمل بشکنم

خون فشانم از جبین و اشگ ریزم از دو عین

در نظر می آورم گلدسته ی عبّاس را

چون کنم از قصر شیرین رو به شهر خانقین

از نفس های شب و عطر نسیم صبحگاه

در مدینه در نجف در کربلا در کاظمین

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

بند هفتم

قطره قطره آب شو ای دل چو شمع انجمن

گریه کن ای دیده بر آن کشته ی صد پاره تن

یک بیابان خار و یک صحرا خزان یک برگ گل

یک هزار و نهصد و پنجاه زخم و یک بدن

یوسف زهرا تنش با چنگ گرگان چنگ چنگ

پیرهن از تن، تن او پاره تر از پیرهن

کاش بودم روز عاشورا کنار قتلگاه

ناله از دل می زدم کی شمر! زینب را نزن

کاش می گفتم به دشت کربلا با زائرین

بوریایی شد تن فرزند زهرا را کفن

گر چه از آن تربت شش گوشه دور افتاده ام

کربلا باشد به من نزدیک تر از جان من

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

بند هشتم

ناله در دل، اشگ بر رخسار، بغضم در گلوست

عضو عضوم با حسین فاطمه در گفتگوست

نامه ی اعمال من این چشم گریان من است

اشگ من بر صورت من خوش تر از آب وضوست

هر کجا پا می نهم انگار نهر علقمه

هر طرف رو می کنم قبر حسینم روبروست

اشگ از سوز عطش خشکیده در چشم رباب

کودک شش ماهه را تیر سه شعبه در گلوست

مکتب من خیمه ی عبّاس و درسم یا حسین

دین من آیین من تا صبح محشر عشق اوست

با حسین و کربلا یک عمر عادت کرده ام

کربلایم کربلایم کربلایم آرزوست

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

بند نهم

کربلا یعنی خدای کعبه را بیت الحرم

کربلا خاکی است کز خون خدا شد محترم

کربلا یعنی سرشک دیده و هُرم عطش

پیکر صد چاک و دست خالی و مشک و علم

غنچه ای از ضرب سیلی گشته رخسارش کبود

لاله ای از تازیانه کرده اندامش ورم

نونهالی حنجرش خشکیده از سوز عطش

سرو اندامی زخون چسبیده لب هایش به هم

نوجوانی تشنه ی آب دم شمشیرها

شیر خواری شیر خورده از دم تیر ستم

در طواف کعبه گفتم با خداوند حرم

کی خداوند حرم حتّی کنار این حرم

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

بند دهم

زخم دل، زخم بدن، زخم جگر، زخم زبان

آفتاب گرم و هرم تشنگی، داغ جوان

سنگ، مُهر و قتلگه سجّاده، خون آب وضو

ذکر بر لب، تیر بر دل، اشگ بر صورت روان

داد زیر خنجر قاتل نمازش را سلام

گفت تسبیحات زهرا را به بالای سنان

آفتاب فاطمه افتاد بر روی زمین

بر تن عریان او خورشید گشته سایبان

بارالها دیده ای تا خون بگریم روز و شب

سیل اشگم را به قبر یوسف زهرا رسان

هر کجا پا می گذارم، هر طرف رو آورم

از نسیم و از فضا و از زمین و آسمان

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

بند یازدهم

طایران دیدند از صیّادها آزارها

لاله ها لب تشنه جان دادند زیر خارها

دختران فاطمه دامانشان آتش گرفت

از هجوم دشمنان و از شرارا نارها

خون زگوش دختر شیر خدا جاری شده

گوشواره اوفتاده در کف خونخوارها

کربلا معجر بپوشان تا نبیند فاطمه

داغ گرما، نقش سیلی، بر گل رخسارها

کاش می شد صورت خود را نهم بر روی خاک

در مسیر کربلا، در مقدم زوّارها

خوانده ام از خوردسالی روز و شب این بیت را

بارها و بارها و بارها و بارها

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

بند دوازدهم

کربلا یا کربلا یا کربلا یا کربلا

در فراقت مبتلایم مبتلایم مبتلا

عاقبت با خون ثاراللّهیان تفسیر شد

قصّه ی ذبح عظیم و آیه ی قالوا بلا

آیه ی قرآن نیفتاد از لب خشک حسین

از کنار قتلگه تا دامن طشت طلا

جان فدای کشته ای که با سر ببریده اش

بر فراز نی چهل منزل به دشمن گفت، لا

سال ها دیدم که در هر محفلی با سوزِ دل

خوانده اند این بیت را با یکدگر اهل ولا

«تشنه ی آب فراتم ای اجل مهلت بده

تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا»

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

شد چون شه دین، در صف کین، بی کس و یاور

شد چون شه دین، در صف کین، بی کس و یاور 

بر حالت او سوخت دل زینب اطهر 

آمد به برش کای گل بستان ولایت 

از بی کسی اینگونه مشو زار و مکدر 

 

دارم دو دلاور، که به مردی و به گردی 

بندند ره جنگ به مردان دلاور 

 

آن هر دو کفن پوش کنم پیش تو آرم 

قربانی اکبر کن  و قربانی اصغر 

 

ده اذن که بر یاری تو در صف پیکار 

بندند ره جنگ بر این قوم بد اختر 

 

دوطفلانم فدایت ای برادر 

به پایت خون بریزن جان خواهر 

*

هم دلیرند این دو هم نام آورند 

درس های معرفت را از برند 

جان زهرا هدیه ام را کن قبول 

این دو قربانی قبل از مشعرند 

گر دهی یک لحظه اذن رزمشان 

آبروی زینبت را می خرند 

این دو چون من که فدایی توأم 

پیش مرگان علی اصغرند 

دوست دارم این دو گل را نذر چشمانت کنم 

بیش از این چیزی ندارم تا که احسانت کنم 

این دو کودک جای خود، من نیز قابل نیستم 

خاک پایت گردم و جان را به قربانت کنم 

گفته ام از پهلوی بشکسته نامی آورند 

تا مگر راضی به اذنِ این دو طفلانت کنم

 

اگر اذنم دهی من هم بمیرم 

ولی ارباب خود تنها نبینم 

 

نثارت لاله هایم ای برادر 

نبینم بی کس و یاری برادر 

این گفت و ز جا خاست کفن بر تن ایشان 

پوشاند و بیاورد و سخن کرد مکرر 

*

وقت رزم نو گلان زینب است

حضرت ارباب در تاب و تب است 

شور و غوغایی میان خیمه هاست

بر لب زینب فقط ذکر خداست

اهل خیمه بی قراری می کنند

کوفیان لحظه شماری می کنند

حضرت ارباب پشت خیمه ها

برده سوی آسمان دست دعا

با خدای خویش نجوا می کند

شکوه ها از دست دنیا می کند

بر مشامش ناگهان عطری رسید 

خواهرش را در کنار خویش دید

رو به سوی آسمان با آه سرد 

اشک های چشم خود را پاک کرد

زینبش را دید با آن نوگلان 

دست هر یک نیزه و تیر و کمان 

گفت خواهر جان عذابم می کنی؟

از خجالت خوب آبم می کنی

قلب مجروح مرا آزرده ای

کودکانت را چرا آورده ای

داد زینب حرفهایش را جواب

گفت مولا کی تو را دادم عذاب

کودکانم جان نثاران تو اند

کوچک اما جزء یاران تو اند

نو گلانم را ز غم آزاد کن

بار دیگر قلب من را شاد کن 

می دهم سوگند بر جان رسول 

برگ سبز خواهرت را کن قبول

*

داد اذن صف جنگ شه و آن دو برادر

در عرصه ی پیکارِ جهاندند تکاور 

 

کردند رجز خوانی آنگونه به پیکار 

کارام و توان شد ز تن مومن و کافر 

این گفت که عبدالله جعفر بودم باب 

آن گفت که زینب بودم غمزده مادر 

این گفت منم نور دل دختر زهرا 

آن گفت منم نو گل گلزار پیمبر 

این گفت مرا نسبت با زاده ی زهراست 

آن گفت نسب دارم از حیدر صفدر 

این گفت که عباس مرا آمده مولا 

آن گفت حسین است مرا سید و سرور 

شمشیر کشیدند بر آن قوم جفا جو 

در یاری شاه شهدا آن دو برادر 

از آن دو برادر، به صف معرکه گردید 

بر لشگر کفار عیان شورش محشر 

**

نخل قد ایشان زدند تیشه ی بیداد 

افتاده به خاک آخر چون شاخ صنوبر 

زینب به عزای دو پسر، بر سر زانو 

بنهاد ز بیداد فلک مویه کنان سر 

*

این دو فرزندان بنت الحیدرند 

وارث رزم علی اکبرند 

ناگهان تیری به پهلوشان نشست 

در زمین خوردن شبیه مادرند 

دسته گل هایم گلاب ناب شد 

زیر سمّ اسب دشمن پرپرند 

*

هر دو دست مستجابش را به روی سر گرفت 

تا خبر از کودکانش با دوچشم تر گرفت 

مو پریشان بین خیمه ذکر یا حیدر گرفت 

بر قبول هدیه هایش دامن مادر گفت 

بر سر دوش حبیبش کعبه ی آمال او 

چون همای پر شکسته خون چکد از بال او 

تا که دید آن انکثار چهره و احوال او 

از حرم بیرون نیامد بهر استقبال او

*

تن خونین فرزندان خواهر 

در آغوشش شده بی یارو یاور 

نیاید زینب از این خیمه بیرون 

که شاید می کشد خجلت برادر 

خدایا قلب زینب را صبوری ده 

برات کربلا بر هر حسینی ده 

بود زینب را دو مه سیما پسر

 

بود زینب را دو مه سیما پسر
کز فروزان چهر هر یک چون قمر

هر دو از رخشندگی بدری تمام
وز دو گیسو لیلهٴقدری تمام

شد به سوی خیمه بانو با شتاب
با دلی پر آتش و چشمی پر آب

با سرشک افشاند گرد از مویشان
شانه زد بر عنبرین گیسویشان

هر دو را بر بست تیغی بر میان
و آن گه ایشان را بسان ارمغان

نزد شه آورد و بوسیدش قدم
گفت کای شاهنشه گردون خَدم

تو سلیمان و من آن مور ضعیف
واین دو فرزند من آن ران نحیف

تحفهٴاین مور اگر ناقابل است
مشکن اش دل زآن که او را هم دل است

تحفهٴناقابلش را کن قبول
تا نگردد مور هم از غم ملول

آن قدر افشاند سیلاب از دو عین
تا مرخص کرد ایشان را حسین

مادر آنان را چو جان در بر گرفت
وز دهان شان توشه با لب بر گرفت

گفت ای قربانتان جان و تنم
وی ضیاء دیده های روشنم

رو ز جان سازید قربان حسین
تا که گردم سر فراز عالمین

هر دو را با داغ و سوز و اشک و آه
شاه دین آوردی اندر خیمه گاه

بر زنان شور و قیامت در گرفت
هر زنی یک طفل را در بر گرفت

هر زنی آمد پی دیدارشان
بوسه زد بر چهرهٴخون بارشان

غیر زینب کز حرم نامد برون
بلکه اشکش هم نزد سر از جبون

تا برادر را نیفتد در خیال
که ز غم زینب شده افسرده حال

اذا زلزلت الارض ، زمین محشر عظماست

اذا زلزلت الارض ، زمین محشر عظماست
چه شوریست چه غوغاست،از این حال زمین لرزه به دلهاست
نه پستی نه بلندی و نه دریاست
رسیدست همان روز قیامت ، همان لحظه موعود
که فرمود خدا زود رسد زود...
خلائق همه در حال فرارند، و بی تاب و قرارند
آرام ندارند و این روز همان روز حساب است
همان روز سوال است و جواب است
که مردم همه اینگونه پریشند
نه در فکر پسر یا پدر و مادر و فرزند
همه در پی خویشند
و مردم همگی مست ، همه بی خود و مدهوش
که ناگاه رسید از سوی حق نغمه چاووش:
الا اهل قیامت همه ساکت و سرها همه پایین
و ای جمله خلائق همه خاموش !
شده گوش سراسر همه عرصه محشر
پر از آیه کوثر،ملائک همه در شور
غزل خوان همه سرمست شمیم گل حیدر،گل یاس پیمبر
چه حالیست ، خبر چیست مگر کیست قدم رنجه نمودست به محشر
یگانه گوهر حضرت داور، الله اکبر ...
یا حضرت زهرا ، صدیقه اطهر...
ملائک همگی بال گشودند و فرش قدم مادر سادات نمودند
آری خبر این است ، امید همه آمد
جبریل صدا زد که خلائق انگیزه خلق دو جهان فاطمه آمد
و مبهوت جلالش همه ناس ، پیچید به محشر همه جا عطر گل یاس
زهراست و آن وعده شیرین شفاعت،بر چشم ترش اشک نشستست چو الماس
بر دست کبودش ، اسباب شفاعت همان دست جدا از تن عباس
و زهرا شده گریان اباالفضل،هم گریه کن و نوحه سرای غم چشمان اباالفضل
مردم همه ساکت همه مبهوت ، و حیران اباالفضل
کین فاطمه ابر کرم و رحمت و عشق است
کز او شده جاری به لب خشک زمین بارش باران اباالفضل
ناگاه همه از دهن یاس شنیدند ، الله قسم میدهمت جان اباالفضل
سوگند تو را حق دو دستان اباالفضل
بر فاطمه ات بار الها تو ببخشا ، هر کس که زده دست به دامان اباالفضل
و یاران اباالفضل ، همه مات از آن هیبت عباس
انگار نه انگار که این روز حساب است
یک بار دگر روضه و گریه ، یک بار دگر سینه زنی غربت عباس
زهراست کند نوحه سرایی ، آری شده برپا به قیامت یک بار دگر هیئت عباس
عباس همانی که قتیل و العبرات است
هر قطره مشکش،آبی ز حیات است
شرمنده ز شرمندگی اش آب فرات است
با گریه زهرا ، دیدند ملائک همگی اشک خدا ریخت
با نام اباالفضل و دستان شفیعش،ترس از جگر اهل ولا ریخت
ناگاه در آن حال پریشان دل مادر سادات
آمد ز سوی حضرت معبود ندایی
که زهرا تو همه کاره مایی
تا باز به چشم همه خصم رود خار
تا باز ببینند همه وعده دادار
تا کور شود هر که به دنیا ز حسد کرد
حق تو و فرزند تو را ضایع و انکار
بخشم به تو هر کس که تو فاطمه گویی
ای شیر زن حیدر کرار...

ارباب بی کفن به تن اطهرت سلام

ارباب بی کفن به تن اطهرت سلام
بر جسم پاره پاره، تن بی سرت سلام

بر زخم لب گشوده پیشانی ات درود
بر رگ رگِ جدا شده حنجرت سلام

گل های تازه رُست ز خون جوان تو
 بر قطره قطره خون علی اکبرت سلام

نگذاشتی که خون علی بر زمین رسد

بر احترام خون علی اصغرت سلام

این جا فضا ز آه دل زینبت گرفت

بر ناله شکسته دل خواهرت سلام

این جا شکست بغض گلوی سکینه ات

بر لحظه ای که سوخت دل دخترت سلام

این جا رقیه در دل آتش دویده است

بر اشک آن سه ساله گل پرپرت سلام

این جا ز آه فاطمه قاتل به لرزه شد

بر آه جانگداز دل مادرت سلام

از جمع کشتگان تو بوفاضلت جداست
بر آن شهید مانده جدا از برت سلام

بر دست و چشم و پیکر سقای تشنگان

بر خیمه های سوخته در آذرت سلام

بر جامه ای که رشته دست بتول بود

وان جامه را ربود عدو از برت سلام

بر کشتگان صحنه جانبازی ات درود

بر زائران روضه جان پرورت سلام

کدوم دردامو بگم بازو یا دست و کمرم

کدوم دردامو بگم بازو یا دست و کمرم 

می خوام بگم که بعد تو بابا چی اومد به سرم

رفتی و بین منو تو بابا یه نیزه فاصله است 

از روی ناقه افتادم زمین خاک روی چادرم نشست 

رسید و جوری منو زد که بابا دندونام شکست 

تو ازدحام دست و پا گم شد همه عروسکام

الهی که خراب بشه بازار برده های شام 

من الذی ایتمنی من الذی ایتمنی 

بابا لبای خشک تو بذار رو خشکیه لبام 

پا که میذارم رو زمین میسوزه تاولای پام 

حالا که رو پام سرت بابا دیگه آروم بخواب 

زنها و بچه هامونو بعد تو بستن به طناب 

درد خودم یادم میرفت با دیدن اشک رباب

از حرمله بدم میاد از هر چی تیره و کمون 

دخترای شامی منو بابا با دست میدن نشون 

من الذی ایتمنی من الذی ایتمنی 

منی که روی شونه عمو همیشه بوده جام 

حالا مثل مادر تو مرگم و از خدا میخوام 

کاشکی همش باشه یه خواب بابوسه بیدارم کنی 

مهمون یه نوازش از دست علمدارم کنی 

یه فکری هم به حال این دو چشم تارم کنی

خیلی بابا بدم میاد از اونی که عباتو برد 

عمه نبود تا به الان صد دفعه دخترت می میرد 

تو ازدحام دست و پا گم شد همه عروسکام

الهی که خراب بشه بازار برده های شام 

من الذی ایتمنی من الذی ایتمنی

دختر شاه مدینه کنج ویرونه نشسته

دختر شاه مدینه کنج ویرونه نشسته
رمقی به تن نداره شده از زندگی خسته

صورتش خونی­ وخاکی تنش ازجفا سیاهه
سر گذاشته روی دیوار گمونم که چشم براهه

نمی دونم طفل خسته چه مصیبتها کشیده
رنگ به صورتش نداره قد وقامتش خمیده

بانویی پیشش نشسته بی شکیب و بی قراره
داره آهسته و آروم از پاهاش خار در میاره

صداش از گریه گرفته چشاش تار و بی فروزه
با اشاره میگه عمه کف پام داره می سوزه

چرا پس بابا نیومد تو که گفتی توی راهه
گمونم دوستم نداره آره بخت من سیاهه

تا که اومد بابا پیشم منو می ذاره رو سینه
دست میذارم روی گوشم زخممو بابا نبینه

حرفامو می گم به بابا غم و غصه هام زیادن
بچه های شهر شامی منو بازی نمی دادن

بگو عمه بگو عمه چرا بابا رو زمینه
دستامو بزار تو دستاش چشمام تاره نمی بینه

حالا تو بگو بابا جون چرا لبهات غرق خونه
بمیرم رو صورت تو جای چوب خیزرونه

با خودت ببر از این جا دخترت طاقت نداره
می ترسم اگر بمونم بکشن منو دوباره

تو خرابه تک و تنها

تو خرابه تک و تنها
دختری شبیه زهرا
توی چشماش پر خونو
روی پاهاش سر بابا

زیر لبهاش گله داره
گله از قافله داره
دست لرزون سر خونین
کف پاش آبله داره

بس که زلفاش پریشونه
لا به لاش میشکنه شونه
محرماش بگن روموهاش
گل سر یا لخته خونه

چی میگه من نمیدونم
شاید از لباش بخونم
آره انگار که میخونه
عمه اومد بابا جونم

بابا جونم بابا جونم
نمیدونم نمیدونم
که بیام با تو یا اینکه
پیش عمه جون بمونم

بابا جونم بابا جونم
بابا جون دردت بجونم
یه نظر به این سه ساله
مثل مادر قد کمونم

رفته از کف دیگه چاره
لباسم پاره ی پاره
دختری میگفت به باباش 
بابا این بابا نداره

از کف من رفته چاره
لباسم پاره ی پاره
دختری میگفت به باباش
بابا جون بابا نداره

شب قدر مونده به یادم
یک شب از ناقه فتادم
دشمنو دیدم و گفتم
عمو جون برس به دادم

امشب شهادت نامه ی عشاق امضا می شود

امشب شهادت نامه ی عشاق امضا می شود

فردا ز خون عاشقان، این دشت دریا می شود

امشب کنار یکدگر، بنشسته آل مصطفی

فردا پریشان جمعشان، چون قلب زهرا می شود

امشب بود بر پا اگر، این خیمه ی خون خدا

فردا به دست دشمنان،برکنده ازجا میشود

امشب صدای خواندن قرآن به گوش آید ولی

فردا صدای الامان، زین دشت بر پا می شود

امشب کنار مادرش، لب تشنه اصغر خفته است

فردا خدایا بسترش، آغوش صحرا می شود

امشب که جمع کودکان، در خواب ناز آسوده اند

فردا به زیر خار ها، گم گشته پیدا می شود

امشب رقیه حلقه ی زرین اگر دارد به گوش

فردا دریغ این گوشوار از گوش او وا می شود

امشب به خیل تشنگان، عباس باشد پاسبان

فردا کنار علقمه، بی دست، سقا می شود

امشب که قاسم زینت گلزار آل مصطفی ست

فردا ز مرکب سرنگون، این سرو رعنا می شود

امشب بود جای علی، آغوش گرم مادرش

فردا چو گل ها پیکرش، پا مال اعدا می شود

امشب گرفته در میان، اصحاب، ثار الله را

فردا عزیز فاطمه، بی یار و تنها می شود

امشب به دست شاه دین، باشد سلیمانی نگین

فردا به دست ساربان، این حلقه یغما می شود

امشب سر سر خدا، بر دامن زینب بود

فردا انیس خولی و دیر نصاری می شود

ترسم زمین و آسمان، زیر و زبر گردد حسان

فردا اسارت نامه ی زینب چو اجرا می شود

 

یه دختری تو خیمه ها خواب اسیری می بینه

 

یه دختری تو خیمه ها خواب اسیری می بینه

خواب می بینه رو صورتش گرد یتیمی می شینه

 

خواب می بینه گهواره رو دارن به غارت می برن

بچه ها رو تو قتلگه برا زیارت می برن

 

خواب می بینه تنگ غروب خیمه ها ور می سوزونن

راه فرار بسته شده  بچه ها رو می سوزونن

 

خواب می بینه که نیمه شب گمشده تو بیابونا

یه بانوی قد خمیده میگه بیا بیا بیا

 

خواب می بینه محاسن  بابا تو دست دشمنه

به زیر دشنه عدو چه دست و پایی میزنه

 

خواب می بینه سواره ها گوشواره ها رو می برن

خواب می بینه جلو چشاش سر بابا رو می بُرن

 

خواب می بینه که روی ماه  جوهر نیلی می زنن

نا نجیبا تو قتلگاه  عمه رو سیلی می زنن

 

خواب می بینه سر بابا  رو نیزه قرآن می خونه

می خواد لباشو ببوسه نمی تونه نمی تونه

 

 

بار بگشایید اینجا کربلاست

بار بگشایید اینجا کربلاست
آب و خاکش با دل و جان آشناست

السّلام ای سرزمین کربلا
السّلام ای منزل و مأوای ما

السّلام ای وادی دلجوی عشق
وه چه خوش می آید اینجا بوی عشق

السّلام ای خیمه گاه خواهرم
قتلگاه جانگداز اکبرم

کربلا گهواره اصغر تویی
مقتل عباس نام آور تویی

 

آمدم با شه فر جان آمدم

آتشم اما چو طوفان آمدم

آمدم آغوش خود را باز کن
بستر مهمان خود را ساز کن

پایش ز دست آبله آزار می کشد

پایش ز دست آبله آزار می کشد 
از احتیاط دست به دیوار می کشد 

درگوشه ی خرابه کنار فرشته ها 
"با ناخنی شکسته ز پا خار می کشد" 

دارد به یاد مجلس نامحرمان صبح 
بر روی خاک عکس علمدار می کشد 

او هرچه میکشد به خدای یتیم ها 
از چشم های مردم بازار می کشد 

گیرم برای خانه اتان هم کنیز شد 
آیا ز پرشکسته کسی کار می کشد؟ 

چشمش مگر خدای نکرده چه دیده است؟ 
نقشی که میکشد همه را تار می کشد 

لب های بی تحرک او با چه زحمتی 
خود را به سمت کنج لب یار می کشد

پلکی مزن که چشم ترت درد میکند

پلکی مزن که چشم ترت درد میکند 
پر وا مکن که بال و پرت درد میکند 

میدانم اینکه بعد تماشای اکبرت 
زخمی که بود بر جگرت درد می کند 

با من بگو که داغ برادر چه کار کرد 
آیا هنوز هم کمرت درد میکند 

مانند چوب خواهش بوسه نمیکنم 
آخر لبان خشک و ترت درد میکند 

لبهای تو کبود تر از روی مادراست 
یعنی که سینه پدرت درد میکند 

می خواستم که تنگ در آغوش گیرمت 
یادم نبود زخم سرت درد میکند 

کمتر به اسب نیزه سوار و پیاده شو 
از حجمه های سنگ سرت درد میکند

آنشب که من از ناقه افتادم و غش کردم

آن دم که من از ناقه افتادم و غش کردم 
بابا تو کجا بودی از ما تو جدا بودی 

بابا  بابا  بابا ، نور بصرم بابا

ای تاج سرم بابا ، ای همسفرم بابا

آن دم که تو از ناقه افتادی و غش کردی 
من بر سر نی بودم با تو همه جا بودم 

آن دم که مرا ظالم اظهار کنیزی کرد 
بابا تو کجا بودی از ما تو جدا بودی 

آن دم که تو را ظالم اظهار کنیزی کرد 
در تشت طلا بودم ، مشغول دعا بودم

آندم که مرا سیلی شمر لعین می زد 
بابا تو کجا بودی از ما تو جدا بودی 

آندم که تو را سیلی شمر لعین می زد 
با تو همه جا بودم کی از تو جدا بودم