مچین خـــــــــشت لحد تا من بیایم
تمـــــــــــاشای رُخ اصغر نمایم
دوید او را گــــرفت با آه و زاری
که ای اصغر، مگر مادر نداری
بخواب اصغــــــــر گلِ پژمردۀ من
بخواب ای غنچۀ تیر خوردۀ من
بخواب آسوده اندر دامن خاک
ندیده دامن پر مهر مادر
بخواب و خواب راحت کن شب و روز
که خاموش است صحرا بار دیگر
نمی آید صدای تیر و شمشیر
نه دیگر نعره الله اکبر
همه افتاده در خوابند خاموش
توئی صحرا و چندین نعش بی سر
نترس ای کودک ششماهه من
که اینجا خفته هم قاسم هم اکبر
گل ششمــــــاهه ام را حرمله چید
مگر عـــــــمه گلویش را نبوسید
بخواب ای حنجرت صد پاره گشته
بخـــــواب آرامش جانم، علی جان
که با تیر سه شعبه کرده صیدت؟
بسوزد جان آن صیاد کافر
خدایا بشکند آن دست گلچین
که کرد این غنچه را نشکفته پرپر
