کشتند از ره کین اولاد مصطفی را
لب تشنه سربریدند فرزند مرتضی را
گل‌های باغ زهرا ای وای گشته پرپر
در کربلا بنگر در خاک و خون شناور
در دشت کین فتاده بس پیکران بی‌سر
شد لاله‌گون ز خونِ آن نوگلان پرپر
یا فاطمه تو امروز یک لحظه کن نظاره
جسم حسین مظلوم گردیده پاره پاره
