منظر دل های ماست، کرب و بلای حسین

 

منظر دل های ماست، کرب و بلای حسین
مرغ دل ما زند، پر به هوای حسین

 

یک نگه کربلا به بود از صد بهشت
جنت اهل دل است، صحن و سرای حسین

 

دیدن باغ بهشت، مژده به زاهد دهید
زاهد و حور و قصور، ما و لقای حسین

 

تربت پاکش بود داروی هر دردمند
دار شفای خداست، کرب و بلای حسین

ملک سلیمان بود در نظرش بی بها
آن که گدایی کند پیش گدای حسین

 

هرکه رود کربلا بوسه به خاکش زند
بشنود از قدسیان، بانگ و نوای حسین

 

چون به عزاخانه اش پا نهی آهسته نه
بال ملایک بود، فرش عزای حسین

 

خنده کنان می رود، روز جزا در بهشت
هرکه به دنیا کند، گریه برای حسین

 

غم نخورد بعد از این، بهر سرای دگر
آن که «شکوهی!» شود، نوحه سرای حسین

 

با قلب بشر مونس و دمساز حسین است

با قلب بشر مونس و دمساز حسین است

در خلوت دل ، محرم و هم راز حسین است

زهرا و علی ، هر دو چو دریای گوهر بار

خلقت ، صدف است و گهر راز حسین است

آن عاشق فرزانه و ، معشوق دو عالم

بر طاق فلک غلغله انداز حسین است

هر آیتی از جانب حق ، معجزه ای بود

آن آینه که هر دم کند اعجاز حسین است

راهی که بشر را به خداوند رساند

عشق است و در این فاصله پل ساز حسین است

در راه نگهداری قرآن محمد

سرباز فداکار سرافراز حسین است

شاهی که ز حر بن یزید ، از ره اکرام

بگذشت و نمود آن همه اعزاز حسین است

فطرس که پرش را شرر قهر خدا سوخت

باز آن که بدادش پر پرواز حسین است

ماهی که به هر کلبه ی تاریک بتابد

شاهی که به سائل نکند ناز حسین است

از مردم دنیا ، مطلب حاجت خود را

در خواست از او کن که سبب ساز حسین است

گر خلق تو را از خود جمله برانند

آن کس که پناهت بدهد باز حسین است

امید"حسان" جان جهان رحمت یزدان

باب کرمش بر همه کس باز حسین است

روی نیازم کجاست، سوی حسین است و بس

روی نیازم کجاست، سوی حسین است و بس 

قبله قلبم کجاست کوی حسین است و بس 

سلسله عشق را سلسله جنبان خداست 

سلسله عشق چیست موی حسین است و بس 

دیدن وجه خدا گر که تو را آرزوست 

وجه خدا ای عزیز روی حسین است و بس 

بوی بهشت خدا از حرمش می وزد 

بوی بهشت خدا بوی حسین است و بس 

رحمت و لطف و کرم مهر و وفا و صفا 

بخشش و جود و عطا خوی حسین است و بس 

هر که امانش دهند روز جزا از عذاب 

از برکات دم و هوی حسین است و بس 

کوثر و حوض بهشت زمزم و هم سلسبیل 

اندکی از قطره جوی حسین است و بس 

آنکه بود طالب دیدن وجه خدا 

گو که مرادت چو من روی حسین است و بس 

می طلبد هر کسی امن و امان از عذاب 

حصن امان خدا کوی حسین است و بس 

حسن خدا را عیان کس نتوانست دید 

آینه حسن حق روی حسین است و بس 

----------------------------

گوهر اهل ولا، عشق حسین است و بس 
آنچه که دارد بقا، عشق حسین است و بس 

مطلع انوار حق، مخزن الاسرار حق 
آیه صدق و صفا، عشق حسین است و بس 

فلک نجات بشر، سیره اهل نظر 
ریشه حبّ خدا، عشق حسین است و بس 

مقصد توحیدیان، منشأ حسن جهان 
مایه ایمان ما، عشق حسین است و بس 

راه گشای همه، جان و دل فاطمه 
زینت آل عبا، عشق حسین است و بس 

رایحه « هَل أتی »، مبدأ مهر و وفا 
محور اهل کساء، عشق حسین است و بس 

خلق همه کائنات، بود ز یمن نبی 
عشق علی مصطفی، عشق حسین است و بس 

نیست به یوم النشور، ترس به وقت عبور 
شافع ما در جزا، عشق حسین است و بس 

 

لعل لب آنکس که ثنا خوان حسین است

لعل لب آنکس که ثنا خوان حسین است 

تا حشر نبیند غم و خندان حسین است 

بالله که شود چشمه ی فیض ابدیّت 

چشمی که به یک مرتبه گریان حسین است 

در حشر که هر کس به گناهی فتد از پا 

دست همگی جانب دامان حسین است 

بخشودگی اهل گنه در صف محشر 

وابسته به یک گردش چشمان حسین است 

آئین محمد که جهان زینت از او یافت 

تزیین شده از خون جوانان حسین است 

آن رشته که با تیغ جفا پاره نگردد 

در نزد خدا رشته پیمان حسین است 

در دیده فرو بستن از قامت اکبر 

عقل عقلا مانده و حیران حسین است 

--- 

عالم همه مست از گل رخسار حسین است 

ذرات جهان در عجب از کار حسین است 

دانیکه چرا آب فرات است گِل آلود 

شرمنده ز لعل لب عطشان حسین است 

جغد از چه بویرانه نشیند همه ی عمر 

خاکم بدهان جای یتیمان حسین است 

دانی که چرا چوب در آتش شود آخر؟ 

بیحرمتیش با لب و دندان حسین است 

دانی که چرا خانه ی حق گشته سیه پوش 

یعنی که خدا نیز عزادار حسین است 

در هر دو جهان قبله ی من روی حسین است

در هر دو جهان قبله ی من روی حسین است 

یعنی همه جا روی دلم سوی حسین است 

با عشق حسین از دو جهان، چون نکنم دل 

ملک دو جهان قیمت یک موی حسین است 

فردوس برین با همه ی حور و قصورش 

مشتاق حریم وحرم کوی حسین است 

در سجده دلم حاجت محراب ندارد 

محراب نمازم، خم ابروی حسین است 

خضر آنچه به صد سیر و سفر در طلبش بود 

آبی است که سر چشمه ی او جوی حسین است 

اَجرام فلک، جلوه ای از خویش ندارد 

روشنگری مهر و مه از روی حسین است 

طوبی به چنان جلوه گری، روز قیامت 

نظّاره گر قامت دلجوی حسین است 

در معرکه چون دید فلک صورت او گفت 

نیروی علی در ید و بازوی حسین است 

ما گره خورده به گیسوی حسینیم فقط

ما گره خورده به گیسوی حسینیم فقط

در کمند خم ابروی حسینیم فقط

 

هر که با هر چه که مست است خودش می‌داند

ما که مست رخ خوشبوی حسینیم فقط

 

به دم حضرت عیسی چه نیاز است که ما

همگی زنده به یک هوی حسینیم فقط

 

این حسینیۀ دل وقف غم ارباب است

همه مداح و ثناگوی حسینیم فقط

 

بر در میکده از روی نیاز آمده‌ایم

در پی باده مینوی حسینیم فقط

 

هرکسی هست گرفتار رخ دلبر خویش

ما گرفتار گل روی حسینیم فقط

 

«کعبه یک سنگ نشان است که ره گم نشود»

ما مسلمان شدۀ کوی حسینیم فقط

 

یک نفر با سر زانوش به گودال آمد

همه دلواپس پهلوی حسینیم فقط

خرم دلی که منبع انهار کوثر است

خرم دلی که منبع انهار کوثر است

کوثر کجا ز دیده پر اشک بهتر است

نام حسین و کرببلا هر دو دلرباست

نام علی اکبر از آن دلرباتر است

رفتم به کربلا به سر قبر هر شهید

دیدم که تربت شهدا مشک و عنبر است

هر یک شهید مرقدشان چهار گوشه داشت

شش گوشه یک ضریح در آن هفت کشور است

پرسیدم از کسی سببش را به گریه گفت

پائین پای قبر حسین قبر اکبر است

پائین پای قبر علی اکبر جوان

هفتاد و یک شهید چو خورشید انور است

برسمت راست مرقد یک پیر جلوه کرد

در گوشه رواق که نزد یکی در است

پرسیدم از مخادم آن کاین مزار کیست؟

گفتا حبیب نور دوچشم مظاهر است

در جنب نهر علقمه دیدم یکی شهید

گفتم چرا جدا ز شهیدان دیگر است؟

گفتا خموش دار که عباس نامدار

منظور او ادب به جناب برادر است

رفتم به خیمه گاه و شنیدم بگوش دل

آنجا فغان زینب و کلثوم اطهر است

رفتم به سوی خیمه بیمار کربلا

دیدم که با دوصد غم و محنت برابر است

وارد شدم به حجله داماد کربلا

دیدم عروس قاسم دستش ز خون تر است

رفتم ز کربلا به سر تربت علی (ع)

دیدم که بارگاه علی عرش اکبر است

وارد شدم به صحن و سرایش بصد امید

دیدم که چلچراغ علی سرو کوثر است

برگشتم از رواق شدم وارد حرم

دیدم که چشم نوح نبی جای حیدر است

پر نور چشم نوح نبی از علی بود

این نکته هم ز کاتب از خاک کمتر است

شاها تویی که (ناصردین) باد چاکرت

منظور او به اذن جناب مطهر است

(ناصر) چو بر نجف برسید و بگریه گفت

هر صبح و شام چشم امیدش بدین در است

تو کربلا داری عرش خدا داری

تو کربلا داری عرش خدا داری

بی تو من بهار زردم

ای نام تو آه سردم

خاک تو شفای دردم

ضریح شش گوشه ی تو میخانم

تو عشق تابانی همیشه میمانی

تو شاهنشه جهانی ذکر اهل آسمانی

تو لیلی لیلیانی دل من از باده ی تو دیوانست

دلم هوای کربلا دارد آقا یا ثارالله

هوای گنبد طلا دارد آقا یا ثارالله

چه شود اگر تو کنی نظر ، تو که با وفایی

ای شه حرم ، چه شود حرم، قسمتم نمایی

عشق تو داده شور و شینم ، عاشق بین الحرمینم

دلم هوای کربلا دارد آقا یا ثارالله

هوای گنبد طلا دارد آقا یا ثارالله

بیا نگاهم کن ، نظر به حالم کن

سر بر خاک تو گذارم ، از عشق تو بیقرارم

از داغ تو سوگوارم ،به پای عشقت همیشه میمانم

عزیز زهرایی ، بزرگ دنیایی

ای دار و ندار عالم ، ای نام تو اسم اعظم

روز و شب همیشه هر دم

نام تو را عاشقانه می خوانم

من از ازل زجام تو مستم آقا یا ثارالله

دخیل نام و پرچمت هستم آقا یا ثارالله

ای سرود من ، ای وجود من ، تو همای عشقی

شاه عالمین ، به خدا حسین ، تو خدای عشقی

عشق تو در خاک و سرشتم ، کرببلای تو بهشتم